Jacqueline Rose giriş niteliğindeki bu yapıtta Batı kültüründe anneliği irdeliyor. “Miras aldığım bedensel yahut zihinsel her çeşit kaygının, hatta miras aldığım çabucak her şeyin annemden geldiğini varsaymıştım” diyen müellif, annelerin ferdî ve politik tüm başarısızlıkların sorumlusu tutulduğuna dikkat çekiyor.
Rose edebiyattan, haberlerden ve geçmişten günümüze ömür hikayelerinden dayanak alarak Antik Yunan’a dönüyor, daha sonra 1950’lerin feminizmini selamlayarak günümüzde Elena Ferrante’nin annelerinde duruyor. Annelere mal edilen imkansızlığın ağır yükünün boyutlarını inceliyor.
Mülteci anneler
Mülteci anneler hatalı ilan edilir, yoksul anneler bencildir; savaşın sembolü yas tutan annedir, lakin savaşı protesto eden annelerin sesi kısılır; anneler tüm benliklerini çocuklarına adamalıdır lakin bedenen yahut ruhen bundan çok fazla keyif almamalı ya da kamusal alanda sevgi taşkınlıkları göstermemelidir.
Sayfa: 208
Sistematik adaletsizlikler
Rose etrafımızı saran sistematik adaletsizlikten kaçmak için anneleri nasıl günah keçisi ilan ettiğimizi, tüm umut ve dileklerimizi onlara yükleyip, birebir vakitte tüm hayal kırıklıklarımız ve başarısızlıklarımızdan da nasıl onları sorumlu tuttuğumuzu ve yeniden bunları düzeltme vazifesini nasıl onlardan beklediğimizi gösteriyor.
