Kaz Dağları’nın yemyeşil ormanları o kadar hoştu ki buraların parçalanacak olması yüreğimizi de paramparça ediyordu. Çan’ı geçtikten çabucak sonra jandarma denetimi ve yol kenarına dizilen araçların çokluğu hem şaşırtan hem sevindiriciydi. Neredeyse bütün Ege, hatta İstanbul, hatta Ankara’dan doğaseverler, çevreciler, vicdanlı beşerler 24 gündür bu dağların eteğinde Su ve Vicdan Nöbeti tutan gençleri desteklemek ve Fazıl Say’ı yalnız bırakmamak için yollara dökülmüştü.
Kesin sayısı yetkililer söyleyecektir, ancak dağ taş insandı diyeyim. WWF’den arkadaşlarımızla aracımızı park ettikten sonra konser alanına en az 2 km yürüdüğümüze nazaran, park etmiş otobüs, minibüs ve binek araçlarının sayısını siz hesap edin. Bunda CHP’li belediyelerin ve çeşitli STK’lerin araç dayanağı sağlamasının da hissesi var alışılmış.
12 yıllık mücadele
Ormanın içine hakikat tırmanınca hazırlanan sahnede Fazıl Say’ın kuyruklu piyanosu mücevher üzere parlıyordu. Yanındaki karavanda sanatçı konsere hazırlanırken saat 11.00’de konuşmalar başladı. Kaz Dağları ve etrafının ekolojik ehemmiyeti ve siyanürle altın aranmasının etrafın suyunu ve toprağını mahvedeceği, doğal hayatı ve ormanda yaşayan canlıları öldüreceği, yersiz yurtsuz bırakacağı münasebetinin anlatıldığı konuşmalarda, Çanakkale Belediye Lideri CHP’li Ülgür Gökhan’ın içinin acıdığını hissetmemek imkânsızdı. “Şehrimizin altını oyacaklar, yaşayacak yer bırakmayacaklar” diye feryat eden Lider Gökhan, tarih ve mitolojiden örnekler verdiği konuşmasında kentin simgesi olan Truva Atı’na da gönderme yaparak altın arayan şirketleri Truva Atı’na saklanmış hainlere benzetirken ne kadar haklıydı! Ve bu talana karşı uğraş, söylediğine nazaran 24 gündür değil, 12 yıldır sürüyordu!
Fazıl Say’ın konseri başlayınca öfkeli ve kararlı kalabalık, derin bir sessizliğe büründü, sanatkarın kendi besteleri ve sevdiği tanınan modüllerden oluşan bir saati aşkın konseri nefessiz izledi; konser olmazsa olmaz biçimde İzmir Marşı’nın daima bir ağızdan söylenmesiyle son buldu. Bu konserinde Fazıl Say, Kaz Dağları için bestelediği marşı da birinci defa çaldı, “Ben şair değilim, bu marşın kelamları şimdi yok, olduğu vakit birlikte söyleyeceğiz” dedi. Konser sonunda binlerce kişinin kaybettiği arkadaşlarını ve araçlarını bulma telaşı başlamıştı. Evli konutuna köylü köyüne dönecek, gençler çadırlarda tuttukları nöbetlerine devam edecek, karacalar, ceylanlar, tilkiler, sincaplar ve kuşlar ise yuvalarının yıkılabileceği endişesiyle bekleyeceklerdi. Kaz Dağları’na dokunmayın! Tabiat bize emanet, çocuklarımız altın takmasa da olur, lakin nefes almadan yaşayamazlar!
