Sümbüle Ferah, 20 yıl evvel zelzelede yitirdiği çocuklarına yazdığı mektupta, “O gece anneciğinizle vedalaşarak uyumaya gitmiştiniz!” diyor.
17 Ağustos 1999 sarsıntısında üniversite öğrencileri 23 yaşındaki oğlu Dalyan, 20 yaşındaki kızı Derya ve sanatçı Şebnem Ferah’ın da babası olan kuzeni Ali Ferah’ı yitiren, yıkılan binanın enkazında 3 gün kaldıktan sonra kurtulan Sümbüle Ferah, ortadan 20 yıl geçmesine rağmen yakınlarının acısını yüreğinde taşıyor.
Okşar üzere…
Deprem anıtındaki sütunlarda çocuklarının isimlerinin bulunduğu mermer esasları çocuğu üzere okşayan Sümbüle Ferah, acısının 20 yıldır dinmediğini belirterek zelzele anıtındaki yıkık konutlarının fotoğrafları önünde gözyaşlarına boğuluyor.
2 çocuğunun yanında sarsıntıda hayatını kaybeden amcasının oğlu ve sanatçı Şebnem Ferah’ın babası Ali Ferah’ın yanında çocuklarının cesetlerine ulaştığını belirten Sümbüle Ferah, “Babamın 1964 yılında yaptığı 4 katlı mesken sağlam dururken 1990 yılında yapılan bina enkaz haline geldi. Bu binada onlarca kişi hayatını yitirirken bizim aileden 3 kişi hayatını kaybetti” diyor.
Deprem anıtında bulunan taziye defterine çocuklarına olan hasretini 19 yıl evvel yazdığı mektupla seslenen anne Sümbüle Ferah’ın yazdığı mektup şöyle:
Çeyizlerini çaldılar…
“Sizleri çok özledim hoşlarım. Habersizce gidişiniz, o gittiğin yol senden çok beni yordu. Dedilerdi; simsiyah o uzun saçların toza tuğlaya karışmış. O bebek yüzleriniz tanınmaz olmuş. Yatağından bile kalkamamışsın, uyanamadın mı? Yoksa bir teslimiyetimiydi bu. O gece anneciğinizle vedalaşarak uyumaya gitmiştiniz! Niçin? Biliyor muydun yavrum! Hissettin mi olacakları? 16 Ağustos’ta neler paylaşmıştık seninle.. Ne çok ağladık gidenlerimize..
Hani çocukluğunun geçtiği unutamadığın o konut var ya yıkılmadı canım. Hâlâ sapasağlam seni ve ağabeyini bekliyor. Size hoş haberlerim yok bebeğim. Çeyizlerini daima çaldılar. Geri kalanı da enkaza karıştı gitti. İsmini bir mermer sütunda binlerce beşerle kaynaşmış olarak görmek hoşuma gitmiyor. Bu sütunlar keşke bir iftihar listesi olsaydı.
Senin için bol bol dua ediyorum. O sevdiğin kremalı bisküviyi artık yiyemiyorum. Sizleri çok özledim bebeğim. Sen okumasan da ben yazmaya devam edeceğim. Bu sabah saat 04.30’da sana iki mum gönderdim, karanlıkta kaybolma diye!”
