Hayatta kimi anlar vardır, dönüm noktası sayarsınız. Böylesi anlar en beklenmedik vakitte çalar kapınızı. Her şeyden, en çok da kendinizden vazgeçtiğiniz vakitlerde hatta. Bu tahminen de ömrün size, daha gidilecek yeni yollar, alınacak yeni yaralar var, deme biçimidir. Ömrün lisanını öğrenmek için oldukça hırpalanması gerekir insanın. Birkaç küçük kesikle çıkılmaz bu maceradan.
MEMNUNLUK UZAKLARDA BİR ÜLKE İSMİ
Tam da bir veda şiiri yazarken, gelir bulur o umut denen canavar insanı. “Mutluluk uzaklarda bir ülke ismiydi güya, tam gidecekken, uyandığım. Her sabah varlığına yine inandığım, her gece yolunu yine kaybettiğim.”, diye son bir cümle düşerken hayat sayfanıza, kalbiniz yine çarpmaya başlar; şaşar kalırsınız. Bilirsiniz aslında mucizeler sadece ona inanan beşerler içindir ancak artık bir mucize bekleyecek takatiniz bile kalmamıştır. Hayat, beşerler, tutulmayan kelamlar, birlikte yürünemeyen yollar, en çok da gözlerinizin içine bakıp sarf edilen palavralar yormuştur sizi. Lakin aniden bir mucize oluverir… Tahminen de bu yüzden onu sorgular, sarsar, kocaman gözlerle bakarsınız. Bir hayalin içinde bile ziyadesiyle harika olan bu şey, sahiden sizin başınıza mı gelmiştir? Yoksa bu hayatın size atmaya hazırlandığı yeni bir kazık mıdır? Ya da hayalleriniz yeniden sağ gösterip sol mu vuracaktır? Kalbinizin büyüsünü aklınızla bozmak istersiniz bu türlü vakitlerde. İnsan elinin değdiği her şeyi yok etmeye muktedirdir ne de olsa. Bazen size karşın hayatta kalır fakat o mucize. İsmine ne derseniz deyin, tam karşınızda durmaktadır. Mutluluğa bir adım kala… O adımı atabilecek misiniz, bilemezsiniz. Dizleriniz titrer, gözlerinizi kapamaya korkarsınız; ya kaybolursa sizin bakmadığınız o kısacık anda? Asıl endişeniz oburdur gerçekte. Her mucize sizden bir değişim talep eder, karşılığında. Tek gerçek kıssa bedelini ödediğinizdir, diye boşuna söylenmemiştir. Ödenecek bedele razı mıdır o sarsılmaz egonuz? Hiç çabalamadan, gözyaşı dökmeden, sonu belgisiz o yollara düşmeden; hangi sonsuz mutluluğa talip oluyorsunuz?
KARANLIKTAKİ IŞIK
Korkuyorsanız, yol yakınken, dönmenizi tavsiye ederim. Döneceğiniz yerde, sizi bekleyen az çok belirlidir. Bir mucizeyse içinde birçok bilinmeyen gizlemektedir. Gerçek seyahat, konuta dönüştür; diyen muharrirler bunu bilenlerdendir. Kalbimiz, yuvamızdır. İnsan kendi kalbinin zehrini emmeden, sağ çıkamaz bu seyahatten. Zehir, çeşitlidir. Ömür uzunluğu damardan az az zerk edilmiştir. İnsan ruhu işte bu türlü böyle kirlenmiştir. Meğer bir inci tanesi, çamurun içinde bile ederindedir. İnsan kalbi sevmeyi aslında bilmektedir, ona bunu unutturan hangi çalınmış vakittir? İnsan neyin esaretindedir, elini kolunu böylesine zapt eden nedir? Dudaklardan dökülen sözlerle, atılan o adımlar neden daima farklı saatleri vurmaktadır? Kalbin bildiğini akıl kimden gizlemektedir? Mutsuzluktan nefes bile alamazken, cürmü insan neden daima bir diğerinde aramaktadır? Ya hakkını vereceksiniz bu hayatın ya da sonsuza dek susacaksınız. Karanlık sırf cesurların yolunu aydınlatır. Korkan bir yürek, kendi küçük mağarasında bir kahraman beklerken, kapıyı çalan sadece vefat olacaktır. Ölmek herkesin yazgısı fakat yaşamak o denli mi? Evvel kendinize bir şunu sorun: Var mısınız sahiden yaşamaya, bir mucize kapınızı çaldığında onu içeri buyur etmeye? Kendi içinizdeki sırra onunla varmaya… Değilse, bırakın mucizeler onları hak edenlerin olsun.
