“Coğrafya kaderdir” diyor İbni Haldun. Sahiden de o denli mi? Kimi bahtını kendi yazıyor, her şeye rağmen. Tıpkı Apo üzere…. Apo yani Abdurrahim Korkmaz, Mardin’in Dargeçit ilçesine bağlı Temelli köyünde yedi çocuklu ailenin altıncısı olarak 1 Mayıs 1984’te dünyaya gelir. Kabına sığmayan bir çocuktur. Herkes yoldan yürürken, o bitişik damlardan atlaya atlaya masraf. Uçmayı o kadar merak eder ki kuşlar üzere uçamadığı için ağlar. Çaşafla, şemsiyeyle damlardan, duvarlardan atlar, yaralanmak umurunda bile değildir. Köyde okul olmadığı için ilkokulu yatılı okur. Yurtta kalmaya dayanamaz daima kaçar. Ortaokulu bitirdiğinde bile okumayı yazmayı sökemez. 20 yaşına kadar köyde çobanlık yapar.
İlk buluşma dokuz yaşında
Yüzmeyi küçükken yağmurun doldurduğu su kuyularında öğrenen Apo, rüzgar sörfünü birinci kere 9 yaşında, TRT’te yayımlanan bir programda görür. Denizde insanların rüzgara 90 derece açıyla süzülmesine mana veremez. “İnsanlar suyun üstünde kelebek üzere nasıl uçabiliyor?” diye düşünür. Aklında kalır o an, atletleri kelebelek sürüsüne benzetir… Ortadan yıllar geçer. Apo, 2004’te ailesiyle Ayvalık’a göç eden ablasını ziyarete masraf. Ve ‘kelebelek sürüsüyle’ karşılaşır yeniden! Televizyonda gördüğü sporun aslında rüzgar sörfü olduğunu, ülkemizde bu sporun merkezinin de Alaçatı olduğunu öğrenir. İçinde karşı konulmaz bir öğrenme isteği başlar. Saatlerce sörf yapanları izler. Onun içten bakışlarını gören bir sörfçü Apo’yu boardun üstüne davet eder. Apo çok heyecanlanır. Apo, Mardin’e dönse de kelebekler hayallerine girmeye başlar. Mardin’e dönerken yolda aldığı bir mecmuada yer alan Çağla Kubat’ın sörf yazısını tahminen yüzlerce kere okur. Mecmuadaki fotoğraflara bakarak uykuya dalar. Apo, 2007 yılının sonunda “Ablamı ziyaret edeceğim” diyerek konuttan çıkar, Ayvalık yerine Alaçatı’ya sarfiyat.
Aydınlıkta taş karanlıkta su
Alaçatı’da adeta büyülenir Apo. Yüzlerce sörfçünün rüzgarla dans edişini görür. İş başvurusu yaptığı hiçbir sörf okuluna kabul edilmez. Restoran ve otellerden de geri çevrilir. Dört gün kumsalda uyur. Son deva Port Alaçatı Hotel’in inşaatına masraf. “Taş kırar mısın” diye sorduklarında “Beş gün çalışırım. İki gün sörf okuluna gideceğim” der. Ancak kazandığı parayla ders alması imkansızdır. Zar güç sörf materyallerini kiralayarak suyla buluştuğu birinci günü şöyle anlatıyor: “Neredeyse bütün günümü suda geçirdim lakin yanlış ekipmanı aldığım için yalnızca 20 dakika boardun üzerinde durmuştum. O kadar keyifliydi ki beni benden almış, hayata dair her şeyi unutturmuştu. Hayatımdaki en memnun günlerden biriydi.” O günden sonra sekiz ay daha inşaatta çalışır Apo. Balyozla taşları kırarken, ellerinden kanlar akarken tek tesellisi deniz üstündeki sörfçüleri izlemektir. Mesai öncesi denize girer, iş çıkışı denize… Hiç kimseden eğitim almadan kendini yoktan var eder.
İşe alınmadığı okuldan teklif
Malzemeleri kiraladığı okulun sahibi Apo’nun uğraşından etkilenir ve ona iş teklif eder. Apo daha evvel geri çevrildiği okulda bahçe bakımında işe başlar. Materyale de para vermediği için memnundur. Denizle buluşmaya hiç orta vermez. Suya en erken giren ve en geç çıkan da odur. 2009’da Almanya ve Türkiye Yelken Federasyonu’nun kursuna başlar. VDWS lisansı alır ve birebir okulda eğitmen olarak çalışmaya başlar. Apo, kelebeklerden biridir artık. Hem lisan öğrenmek hem de okyanusta sörf yapma isteğiyle dolup taşar sonra. Güney Afrika’nın başşehri Cape Town’a gerçek yola çıkar, Kasım 2011’de yapma etme diyenlere inat. Uçaktan iner, kalacağı meskeni bir günde bulur. Üç vesaitle okyanusa ulaşır. Köpek balığı korkusu kıyısı boşalttığında bile sudan çıkmaz. Sörf okulunun teklifiyle orada da eğitim vermeye başlar. Her yıl Alaçatı’daki dönemini kapattıktan sonra Cape Town’a gidiyor. Apo, orada yetiştirme yurdunda kalan kimsesiz çocuklarla da vakit geçiriyor. “Güney Afrika kendimi bulduğum yer oldu. Beni hayallerimin de ötesine götürdü. En büyük hazinem ikinci bir lisan sahibi olmak” diyor. Ailesinin sörf yapmasına alıştığını da ekliyor: “Annem şunu diyordu, ‘Dünya üzerinde ekmeğini kazanacağın bir kara modülü kalmadı da suda mı arıyorsun? Bir tahtanın üstünde boğulup gideceksin.’ Beni soranlara da, ‘Oğlanı kaybettik. Bir tahtanın üzerinde tepinip duruyor. Bir gün boğulup gidecek’ sıkıntısı. Yavaş yavaş yaptığım işe hürmet duymaya başladılar. Sınıfımın dört duvar olmadığı, uçsuz bucaksız deniz olduğunu anlattım onlara.”
Hayali okul açmak
Apo, karavanıyla denize sıfır yaşıyor. 6 köpeği ve 2 keçisi, domatesle biber ektiği küçük bir bahçesi var. Türkiye Yelken Federasyonu’nun düzenlendiği Windsurf Şampiyonası’nda üç yıl finale kaldı. Apo’nun öğrencilerden kimileri ise Türkiye Gençler Şampiyonu oldu. Apo sponsor bulursa, ‘Dünya Yelken Şampiyonası’na katılmak istiyor. Bir sörf okulu açmak da Apo’nun öteki bir amacı: “Özellikle çocuklara şunu söylemek isterim; hayatta hiç bir şey imkansız değil. Yapmak istediğimizden emin olacağız. Harekete geçip, çaba edeceğiz. Hiç bir vakit pes etmemek lazım. Nerede ve nasıl doğduğumuz hiç değerli değil. En kıymetlisi nE kadar azimli olduğumuz. Mardin’de doğdum. Güney Afrika’ya da gidip sörfçü olacağım diye hayal etmedim. Lakin merak ettim. Çok çalışmam gerektiğini gördüm ve üzerime düşeni yaptım. Üzerine düşeni yaptıktan sonra olmak istediğin yerde olursun. Emin olun, sizin için yazılan yerine yeni bir baht çizebilirsiniz.”
