‘ANNELERİMİZ İÇİN HEM UĞRAŞ, HEM TERAPİ’
Atölye hakkında bilgi veren LÖSEV İzmir Vilayet Koordinatör Yardımcısı Gökçe Demirtaş, “30 hasta ile başlayıp bugün 40 bine yakın hastaya ve aileye yardımlarımızı ulaştırıyoruz. 10 yıldır faaliyet göstermekte olan anne atölyelerimiz, hastalık sürecinde yıpranan ve güçlü süreçler geçiren lösemili ve kanser hastası çocuklarımızın annelerine bir uğraş terapisi olma gayesiyle oluşturuldu. Atölye, çocuklarının tedavisi bitmiş yahut sonuna gelmiş olan annelerimizi biraz konuttan çıkarmak, hem bir meslek ve uğraş edindirmek, hem de hanelerine katkı sağlamayı amaçlıyor. Annelerimiz için hem uğraş, hem de terapi oluyor. Burada üretilen bez çanta, bez bebek, yastık üzere eserler LÖSEV Dükkan internet sitesinden ve okullarda, etkinliklerde kurduğumuz stantlarda satılıyor. Bez eserlerimizin fiyatları 20-80 TL ortasında değişiyor. Eserlerin satışından elde edilen gelir, lösemili ve kanser hastası çocuk ve yetişkinlerin sıhhat ve eğitim harcamalarına aktarılıyor. LÖSEV Dükkan’dan aldığınız bir kupa dahi hastalarımıza kaynak ve yardım olarak iletiliyor. Bu istikametten manalı ve değerli bir süreç bizim için” dedi.
Hasta kayıtlarını alırken annelere atölye bilgilerini ilettiklerini söyleyen Demirtaş, “Tedavinin ağır olduğu devirlerde anne çocuğunun başında oluyor, ondan kopamıyor. Ancak, tedavi sürecinin bitmiş olduğu, sıhhate kavuşma sürecinde, anneler bizlerle irtibat kurarak buraya gelebiliyorlar. Gerekli eğitim süreçlerinden geçerek burada çalışmaya başlayabiliyor. Toplumsal hizmetler ünitemiz annelerle birebir ilgilendiği için el yatkınlığı olan, el işi yapan annelerimizi de çarçabuk atölyeye dahil edebiliyoruz” diye konuştu.
‘BURADA BİR SÜRÜ BAHT ARKADAŞIM VAR’
Atölyede 8 yıldır çalışan, 24 yaşında bir kızı olan anne Sonay Gürlek (55), “Kızım 13 yaşında lösemiye yakalanmıştı. Hiçbir rahatsızlığı yokken şikayetleri başladı. Bizimki biraz enteresan bir olaydı, büyüklerde görülen kronik lösemiydi ve ilik nakli gerekiyordu. Yurtdışı taraması başladıktan sonra 41’inci gün çok büyük bir talihle nakil oldu. Hastalığının 13’üncü ayında nakil gerçekleşti. Üzerinden yıllar geçti. Her berbatın güzellik, her uygunluğun içinde bir kötülük vardır ya işte o denli oldu. Çok sıkıntı yıllar geçirdik lakin ben LÖSEV’le tanıştım. LÖSEV bana çok büyük bir kapı açtı. Kızım güzelleştikten sonra, taşlar yerinden oynuyor ya hani birebir şeylerden memnunluk duymuyorsunuz. Benim de öyleydi, sıkılmaya başlamıştım meskende. Ankara’da ve İstanbul’daki atölyeleri duyduktan sonra buradaki atölyenin açılmasını dört gözle bekledim ve açıldığı gün arkadaşlarımızla toplanıp çalışmaya başladık. Arkadaşlarımla çok ortak noktamız var. Geçirdiğimiz süreçler çabucak hemen birbirine çok yakın. Çok sağlıklı olan çocuklarımız ansızın bu hastalığa yakalandılar. Hepimizin içinde hala ‘Acaba tekrarlar mı’ korkusu var. Bunlar bizi birbirimize bağlıyor, bizim harcımız üzere. Daima birlikte üretiyoruz, eserlerin hepsinin materyali bağışlarla karşılanıyor. Çok fazla sayıda iplik, çok çeşitli kumaşlar, düğmeler gerekiyor. Bağışlarla hoş şeyler üretip memnun oluyoruz. LÖSEV’e, çocukların mutluluğuna katkıda bulunuyoruz. Beşerler LÖSEV’e bağış yapsınlar ki biz bu bebekleri, yastıkları çoğaltalım ve herkese satalım. Biz sattıkça keyifli oluyoruz. Ben kumaşları kesiyorum, arkadaşlara veriyorum onlar dikiyor. Ortalama 45 dakikada bir bebek tamamlanmış oluyor. 09.00’da mesai başlıyor akşam 18.00’de kapatıyoruz. Esnek saatlerle çalışıyoruz, meskendeki işler için çarçabuk müsaade alabiliyoruz” diye konuştu.
‘YENİ HASTALAR İÇİN BURADAYIM’
LÖSEV annelerinden Denizgül Kızılkaya (50), “Kızım 2005 yılında hastalığa yakalanmıştı, tedavi oldu ve düzgünleşti. Şu an kızım 18 yaşında, bu sene üniversite imtihanına girdi. Artık çok sağlıklı hoş bir genç kız oldu. Atölye açıldığından beri buradayım, birinci annelerdenim. İnsan evvel kendine yararlı olduğunu hissediyor, kendime olan itimadım geldi. Çocuğumun da benim de psikolojim bozulmuştu, daima hastalıkla uğraşıyorduk. Burası bir terapi üzere oldu. Birinci kere burada çalışmaya başladım, birinci kez sanayi makinesine oturdum. Buraya geldiğimde öbür anneleri gördüm, benden daha makus durumda olanları gördüm, çocuğunu kaybedenleri gördüm. Onlara bakıp şükrediyorum, bu hastalık bize şükretmeyi de öğretti. Benim kızım güzelleşti lakin kanser hastalığı sürüyor, günden güne artıyor. Yeni hastalananlara yardım edebilmek için buradayım. Yeni aileler geliyor bizi görüyor, onlara umut kaynağı olmak için çalışmaya devam ediyorum. Burada hem LÖSEV’e takviye oluyoruz, hem de insanlara moral oluyoruz. Burada bir sürü mukadderat arkadaşım var, mukadderat arkadaşları yalnızca hapishanelerde olmuyor. Bir diğerine kanseri, lösemiyi, evladını kaybetme korkusunu anlatsam kimse anlamaz, lakin buradaki anneler beni anlar” dedi.
