Aslına bakarsanız “La Casa De Papel” üzere içeriği son derece kısıtlı bir öykünün iki dönem boyunca (toplam 18 bölüm) sürdürülebilmiş olması bile bir mucizeydi. Hatta sonlara hakikat izlerken hafifçe sıkılmaya, gidişatı apaçık aşikâr olan finali beklerken kendimize küçük oyunlar yaratmaya bile başlamıştık (“sen olsan hangi kenti seçerdin kendine isim olarak” çok popülerdi örneğin aile ve yakın arkadaşlar arasında). Yeniden de dizideki karakterler o kadar sağlam biçimlendirilmişlerdi ki ve oyuncuların da tesiriyle o kadar bağlanmıştık ki her birine (benim favorim Berlin’di gerçi, onu da belirtmiş olayım) sonuna kadar ses çıkarmadan, külfet yaratmadan izledik.
Netflix’in milletlerarası piyasada tutan birinci dizisi olarak da kayıtlara geçen İspanyol üretimi “La Casa De Papel” dijital stream platformunun öteki ülkelerin dizilerine de alan açması için bir vesile oldu haliyle. Ortadan bizim “Hakan: Muhafız” da çıktı, Alman imali tansiyon “Dark” da, Brezilya imali distopik “3%” ve Hint üretimi kara polisiye “Sacred Games” de. Denebilir ki Netflix bir manada global dizi piyasasının ortacısı üzere oldu ve tahminen de hiç birbirinden haberdar olmayan kültürleri bir ortaya getirdi. Alışılmış bu işin değişik bir kısmı ve özel bir araştırmayı hak ettiği de kesinlikle. İşin bizi ilgilendiren asıl yanı Netflix dizilerinin de tıpkı eski konvansiyel medyada izlediğimiz diziler üzere “tuttukça devam eden” bir özelliğinin olagelmesi… Yani varsın “La Casa De Papel”deki karakterler gayelerine ulaşmış, kıssaları tüm döngüsünü tamamlamış olsun; biz yeniden de onları tekrar sizin önünüze getiririz diyor Netflix. Ve tam olarak da bunu yapıyor.
Maskenin hatırına
Dizini üçüncü dönemi, grubun güzel ve sempatik, elemanı Rio’nun memleketler arası polis teşkilatı tarafından yakalanmasıyla başlıyor. O esnada ondan binlerce kilometre ötede birebir biçimde polisin peşine düştüğü lakin onların elinden kurtulmayı başaran sevgilisi Tokyo, derhal Profesör’ü alarma geçiriyor ve tüm grup (daha doğrusu hayatta kalanlar ve yeni elemanlar) Rio’yu kurtarmak üzere bir ortaya geliyor. Rio’nun pazarlık objesi olabilmesi için de İspanya Merkez Bankası’nı soymaya karar veriyorlar. Üstelik plan çabucak hemen hazır, çünkü bu soygun halbuki darphane soygunundan bile evvel planlanmış ancak gerçekleştirilebilmesi “imkânsız” görüldüğü için rafa kaldırılmış. İşin doğrusu birinci dönemde izlediğimize çok emsal bir senaryo kurgusu var ortada, ancak hem ölmüş karakterleri de tekrar bizlerle buluşturması açısından (Berlin başta olmak üzere tabii) hem de ola ki eski dönemleri izlememiş olanlar kaldıysa onlarla yeni bir kitlesel heyecan yaratması bakımından bir epey fonksiyonel. Alışılmış dönemde Kolu maskeli kırmızı tulumlu grubun kamuoyundaki takviyesi de bir oldukça belirginleşiyor ve grup adeta anti-kapitalist bir simge haline geliyor. Tam da bu noktada Occupy hareketiyle tekrar sembolleşen Guy Fawkes imgesiyle İspanyolların sembol ismi Dali’nin bıyığını harmanlayan maske dizaynının hakkını vermek gerek. Hiçbir şey olmasa bile o maske anti-kapitalist direniş kanunundaki yerini almıştır bizce. Yoksa onun haricinde, sevdiğimiz eski karakterlerle yine buluşmuş olmak bir yana, büyük bir yenilik, özel bir yaratıcılık, izlemezsem çıldırırım üzere bir durum yok ortada ne yazık ki.
