Bizleri, dört köpekleriyle birlikte yaşadıkları Kilyos’taki yazlıklarında, sevgili eşi Leyla Hanım ile konuk eden Müjdat Gezen ile otobiyografik bir girişle başladı söyleşimiz. On yaşında sahneye çıkışından birebir yaşta bir roman kaleme almasından, sanatla hele ki güldürüyle bağının müzisyen ailesinden gelmesinden kelam ettik evvel. Akabinde dolu dolu sanat hayatının kilometre taşlarına geçtik.
Yanlarında yetiştiği, karşılıklı oynadığı, yazdığı, dostluk, yoldaşlık ettiği, her biri tiyatro, sinema ve yazın tarihimize ismini altın harflerle yazdırmış ustalarla ömürlük anılarını, tiyatro tarihinden enteresan ve komik anektodları Müjdat Hoca’dan dinlemek büyük keyifti.
Yüzü aşkın oyunda, sinemada, bir kısmını kendi yazıp yönettiği bini aşkın radyo ve TV skeçte rol alan Gezen, en unutamadığı rollerini ve sanatta niteliği rakipsiz kılan o bir vakitlerin aromasını anlattı sonra. En son “İsmet Küntay Tiyatro Ödülleri”nde “Eyvallah” ile Yılın En Başarılı Oyun Müellifi mükafatını kazanmasının onun için farklı ehemmiyetine değindi.
Ata Demirer, Şahan Gökbakar ve Cem Yılmaz’ın şahsında yeni jenerasyon komedyenleri yüreklendiren sözlerle kıymetlendirdi. Survivor’ı, belgesel, müzik programlarını neden ilgiyle izlediğini söyledi. Toplumsal medyaya epey aralıklı yaklaşımından, daktilo tutkusunundan ve geniş kütüphanesinden bahsetti.
Yeni yayımlanan kitabı “Bir Köşe Müellifinin Manalı Anıları”nı da kıymetlendiren Müjdat Gezen, Darbükatör Bayram’ın lisanıyla bugünlere seslendi. Dostları, kardeşleri Canan Kaftancıoğlu ve Ekrem İmamoğlu’nu anlattı ve geniş halk kitlelerinde umudun nasıl tazelendiğine ait görüşlerini lisana getirdi.
– Profesyonel hayatınızın 60’ıncı yılı ama aslında sahneyle tanışmanız daha önceye, çocukluğunuza gidiyor değil mi?
– Alışılmış, ailem 6-7 yaşımdan itibaren beni kent tiyatrosuna oyunlara götürürdü. Sahneye ise ilkokul öğretmenimin zoruyla 1953’te, on yaşında çıktım birinci. Öğretmenim elinde manzum bir piyesle (Faruk Nafiz Çamlıbel’in ‘Küçük Çiftçiler’i) geldi, “Başrolü oynayacaksın” dedi. “Ben oynayamam, beceremem” dememle de başıma cetvelle vurdu. Oynadık tabii!
Oyunda kızkardeşi verem olan birini oynuyorum. İşte hekim diyor ki; “Sonbaharda yapraklar yere düştüğünde kardeşin de toprağa düşecek.” Ben elimde iğne iplik, düşen yaprakları kollarına dikiyorum. O. Henry’nin Son Yaprak isimli romanının birebir birebiri. Birinci rolüm buydu. Annem, ablam, komşumuz Hayriye teyze başta seyreden herkes ağlamaya başladı. Ben de ağladım.
– Güldürüye merhabanın art planı üzere…
– Yani, bir çocuğa oynatılır mı bu.. Sonraki yıllarda sanata karar verdiğimde kendime dedim ki dram bana nazaran değil. Zati milletin anası ağlıyor, bir de ben, hem de üstüne para alıp üzmeyeyim. Beni güldürüye ailevi şartlar da yönlendirdi aslında. Ailem çok sevinçli, sanatçı ve huzurlu bir aileydi. Halit Kıvanç’ın ağabeyi Kemal amcayı çok severdik, çok komik bir adamdı. Annem, halam çok sempatik, komik, esprili kadınlardı. Küçük halam Seha Okuş halk müziği söylerdi. “Hasretinden Yandı Gönlüm” müziğini meşhur eden odur. Halam okulumda müzik hocalığı da yaptı, 91 yaşında. Babam Necdet Gezen İstanbul Radyosu sanatkarıydı. Müzeyyen Senarlar, Zeki Mürenlerle çalışmıştır. Müzik yüklüydü ailemde, tek tiyatrocu olarak benim.
KOVBOY MÜJDAT’IN ROMANI!
– Babanız pek istememiş tiyarocu olmanızı. Neden?
– Ben sınıfta kalınca “Ne yapmak istiyorsun” diye sordu. “Tiyatrocu olmak istiyorum” dedim. “Okumayan adamdan tiyatrocu olmaz. Okulunu bitir, seni ben götüreceğim. Bitirmezsen tiyatro yok, seyretmeye bile gidemezsin” dedi. Ben de o sene çok yüksek bir dereceyle bitirdim. Babam da kelamını tuttu. Birebir sene konservatuarı kazandım.
– 10 yaşında bir roman yazdınız, çok farklı bir hikayesi var. Anlatır mısınız?
– İşte güya kovboyum ben. Kızılderililer babamı öldürmüş, ben de öcünü almak istiyorum. Bir defter dolusu yazmıştım. Tan Matbaasının teknik şefi Natık amca (Erenkara), babamın arkadaşıydı. “Ben muvaffakiyetim bunu” dedi. Bastı kitabı, benim roman bir geldi, tek sayfa! Nasıl bir hayalkırıklığıdır anlatamam. Bu türlü roman mı olur diye isyan ettiğimi hatırlıyorum. Natürel bakla üzere harflerle yazmışım, her harfin uzunluğu 1.5 cm. Sanıyorum ki o, bir kitap olacak. Çok üzülmüştüm.
– Amatör hayatınızda sahneye birinci Kent Tiyatrolarında çıkıyorsunuz. Rol aldığınız birinci oyunlar?
– Asaf Çiğiltepe’nin rejisörlüklerini yaptığı; Lope de Vega’nın “Çılgın Dünya”sı ve Henrik İbsen’in “Bir Halk Düşmanı”nında oynadım. Sonra “Macbeth”, “Hamlet” diye devam etti. 1960’ta ise ayrılıp Münir Özkul ve Muammer Karaca Tiyatroları’na girdim.
“YARAMAZLIK YAPINCA TİYATRODAN ATILDIK!”
– Genç yaşta çok savlı yapıtlar…
– Ağır oyunlar, alışılmış ancak ufacık roller oynatırlardı bize. 17 yaşındaydım. Sonra yaş 20’ye gelince daha büyük roller verildi. Gazanfer Özcan ayrılınca Kent Tiyatrosunu yöneten Vasfi İstek Zobu bana onun rolünü verdi. Cevat Fehmi Başkurt’un “Paydos” piyesinden “Ömer” diye bir roldü. Sene 1963. Vasfi İstek Zobu, Mehmet Karaca, Nezahat Tanyeri üzere ustaların ortasında çocuktum resmen. Shakespeare’in Yanlışlıklar Komedyası’nda Behzat Putak’ın rolünü de oynadım. Bu türlü Gazanfer Özcan’ın rolü, Behzat Putak’ın rolü falan olunca herhalde biraz şımarıp, gençlik kusuru birtakım yaramazlıklar yaptık ve Kent Tiyatrosundan atıldık.
– Yaramazlıktan kastettiğiniz?
– Mesela çok ağır, önemli “Hamlet” üzere bir oyunda sululuk yapıyorduk. Muhsin Ertuğrul’un hiç affedeceği şeyler değildi bunlar. Ben de birebir sene Münir Özkul ve Muammer Karaca Tiyatroları’na girdim. Askere gittim geldim. Ulvi Uras Tiyatrosu’na girdim, oradan Gülriz Sururi-Engin Cezzar Tiyatrosu’na geçtim. Sonra arkadaşlarımla birlikte Halk Oyuncuları’nı kurduk. İstanbul Tiyatrosunda Toto Karaca ile çalıştım derken Oğuz Aral ile bir ortak tiyatro kurup Rıfat Ilgaz hocaya gittik ve “Hababam Sınıfı Sınıfta Kaldı”ya başladık.
“RIFAT ILGAZ VE ORHAN KEMAL, ABİLERİMDİ”
– Rıfat Ilgaz’ın ve Orhan Kemal’in sizdeki yeri farklı değil mi?
– Çok. Her ikisi de çok akıllı, hassas insanlardı. Oldukları üzereydiler. Gözlerinden hiçbir ayrıntı kaçmazdı. Rıfat hocanın oğlu Aydın da Orhan abinin oğlu Işık da yakın dostlarımdır. Babalarının mirasını aslanlar üzere yaşatıyorlar. Orhan abi fötrünü giyer, Yenikapı’ya, bizim lokale gelirdi. Bir köşeye oturur sohbet ederdik. Savaş’ın da (Dinçel) nikah şahidiydi. Orhan Kemal’in “Murtaza”sı en sevdiğim rollerimden biridir. Dört versiyonu var. Evvel kıssa olarak yazmış romana çevirmiş. Ulvi Uraz ile birlikte oyunlaştırmışlar. Sonra sinemaya çekilmiş, Tunç Başaran, Müşfik Kenter’i oynatmış. En son Işıl Özgentürk ele aldı, çok hoş bir lisan kullandı ve Ali Özgentürk çekti. Venedik’te finale yarıştık. Çeşitli mükafatlar aldık.
“JACK NICHOLSON’I HÂLÂ BEKLİYORUM”
– İtalyanlar sizi Jack Nicholson ile kıyaslamış değil mi?
– Evet, üç gazete, La Stampa, La Republica, Vilayet Gazzettino yazdı bunu. O vakit Jack Nicholson “Prizzi’lerin Onuru” isimli sinemada bir mafya başkanını oynamıştı. İtalyanlar sevmemişti, bu türlü mafya başkanı mi olur diye eleştirilmişti. Gazetelerden birinde yazıyordu ki: “Jack Nicholson alanda oyunculuk dersini gitsin İstanbul’da Müdat Gezen’den alsın”. Hâlâ bekliyorum, geleceği yok! Sonra Nicholson Oscar aldı, ben de “Murtaza” ile Türkiye’de Sinema Eleştirmenleri Derneği’nin mükafatını aldım.
– Tiyatro ve sanatın her kolunun tepesi seneleıin insanını anlatır mısınız? Darbeler ve baskılar var tamam lakin beşerler sanata küsmüyor.
– O vakitler hem seyirci aydındı hem de televizyon yoktu. Tiyatro ve sinema insanların sığınağı haline gelmişti. Bir de 60’larda çok kitap basılmıştı, kitap okumaya başlamıştık. O devir tiyatroların boş olduğunu hiç hatırlamıyorum. Kaç sefer sonraki günkü oyunun biletini almak için kapının önünde geceden kuyruk olduğuna şahit olmuşumdur.
– O devirler siyasetçiler de sanatkarla halkın ortasına kolay kolay girmiyor, ayrıştırmıyor anladığımız?
– Gerçek. Kendileri de ayrıyeten seyretmeye geliyorlardı. Oyun yasaklamalar oluyordu olağan, maalesef. Mesela “Devr-i Süleyman” piyesini yasakladılar fakat sonraki gün Danıştay kararı bozdu, biz de oynadık.
“ESKİLERİN TELAFİSİ YOK!”
– Yanında yetiştiğiniz, karşılıklı oynadığınız, dostluk, yoldaşlık ettiğiniz isimler düşünülünce hayrete düşüyor insan. Bir devrin kültür sanatının tarihini yazanlar hepsi de. Üstün bir kanon gibiler. Nereden başlamalı, birini sormasak başkası eksik kalacak. Anılar kopararak en önde gelenlerden bahsedin bizlere.
– Bir sürü ismi eksik bırakmayı göze alarak birinci aklıma gelenler; Muammer Karaca, Münir Özkul, Adile Naşit, Aziz Nesin, Rıfat Ilgaz, Orhan Kemal, Nazım Hikmet, Memet Fuat, Savaş Dinçel, Sadık Şendil, Ertem Eğilmez, Metin Akpınar, Zeki Alasya, Tuncel Kurtiz, Tarık Akan, Atilla Özdemiroğlu, geçen günlerde kaybettiğimiz Tuncer Cücenoğlu…
Tuncer (Cücenoğlu) bence ölümsüzlüğü yaşarken tattı. Otuz iki lisana çevrilen onlarca oyunu şu anda üç yabancı ülkede hâlâ oynuyor, Çin’de bile oynandı. Yapıtları yurtdışında en çok oynanan muharrir. Biz de bu sene mezuniyet çalışmamızı Tuncer’in seçeceğimiz bir oyunuyla yapacağız.
Bu isimlerin hepsi nevi şahsına münhasır insanlardı. Doğaldılar, sahiciydiler. Hem kent hem mahalle kültüründen öz almış, esinlenmiş, kendilerini halkın kalbinden donatmış, daima geliştirmiş insanlardı. Yazının ve çizinin ustaları Turhan Selçuk ve İlhan Selçuk mesela. Dervişti ikisi de. Dayanılmaz bilek diyorum hepsine. Bilekleri bükülemez, telafileri mümkün değil. Yapılabilecek tek şey, kıymetlerini bilerek, feyz alarak, metodlarını özümseyerek yola devam etmek.
– Tiyatromuzda oyunculuk mirasının temsil edildiği kavuk Ferhan Şensoy’da, fes sizdeydi. Artık yeni sahiplerindeler. Bu değişimden şad musunuz?
– Büyük bir onurdur. Kavuk Ferhan Şensoy’dan Rasim Öztekin’e, fes benden Şevket Çoruh’a geçti. Şevket için şunu da söylemek isterim; İstanbul’un en hoş tiyatro salonunu Kadıköylülere ve İstanbullulara armağan etti. Düzgün oyuncu ve azimli. 14 yıldır birebir dizide oynuyor, kazandığını tiyatroya yatırıyor. Bravo.
“BENİ TULÛAT’A ÖZKUL VE KARACA YÖNLENDİRDİ”
– Tulûat geleneğinden geliyorsunuz. Tulûat nasıl başladı?
– Beni o yola yönlendiren Münir Özkul ve Muammer Karaca olmuştur.
– Sahnede kimler nasıldı, nasıldınız?
– Hayatımda sahnede kendi evindeymiş üzere dolaşan insan çok az gördüm. Onlardan biri de Celal Sururi’dir. Mesela Münir abi o denli değildi, gergindi. Tam bir mükemmelliyetçiydi. Muammer Karaca sahneye çıktığında ben sahnenin işvereniyim der üzere çıkardı. Sonra mesela Münir abi (Özkul) Bakırköy Halk Evi’nden yetişmiş, ustası Sadık Şendil; Adile, tiyatronun kulisinde doğmuş, babası Naşit Beyefendi; düşünün. Yani herkes bir değil, her insan konservatuarda okuyacak diye bir şey yok. Bundan daha ileri okullar mı olur?
– Bir devir Tarık Akan ile okul açmak istemiştiniz, değil mi?
– Tarık’ı çok severdim, çok yakındık. Bana Taş Mektep’in bir şubesini sanat merkeziyle karıştırarak sanat okulu yapalım, karşıda açalım demişti. Hakikaten çok istemiştik lakin olmadı.
– Neden olmadı?
– Bize yer vermediler, mimliydik!
“NÂZIM’LA BİRİNCİ TANIŞTIĞIMDA ÇIRAKTIM!”
– Nâzım Hikmet’in eşleri Vera ve Piraye’yi yakından tanıdınız. Anlatır mısınız?
– Aslında Nâzım Hikmet’le birinci tanışmam, Nâzım’dan imza aldığı için senelarca mahpus yatan Harp Okulu öğrencisi Ömer Deniz dolayısıyladır. Tanışmak derken şahsen tanışmak değil natürel. Ömer Deniz, mahpustan çıktıktan sonra hukuk fakültesine gidiyor, bir yandan bakmak zorunda olduğu üç çocuğu var. Para kazanması lazım. Bir oyuncakçı dükkanı açıyor. Ben de onun yanında çıraklık yaptım.
Moskova’da Vera’yla tanıştım, çok hoş bir bayandı. “Çizgilerle Nâzım Hikmet”te yazdım. 59 sene evvel Piraye Hanım’ı tanıdım. Çok yumuşak, sıcak bir bayandı. Çay yapar getirirdi bize. Oğlu Memet abi (Fuat) ile her gün Altunizade’deki konutlarının bahçesinde prova yapıyorduk. Orada ufak bir sahne de açmıştı Memet Fuat, orada oynamıştık.
– Nâzım’ın vasiyetini bir manada yerine getirmenizi de konuşalım. Ne keyifli..
– Bizim okulun bahçesinde bir çınar ağacı var. Mustafa Alabora, Moskova’da mezarını ziyaret ettiğinde konuştuk, bana mezarından toprak getirmesini istedim. Getirdi, üzerine serptik o toprağı. Ağacın üzerindeki pirinç plakada; “Nâzım Hikmet burada yatıyor” yazıyor. Ne demiştir Nâzım? “Anadolu’da bir köy mezarlığına gömün beni / ve de uyarına gelirse, / tepemde bir de çınar olursa / taş maş da istemez hani.” Kadıköy, Nâzım’ın eski köyü. Çınar ağacı da var. Anadolu da mı, Anadolu’da. Büstünün açılışını da yaptık.
“AZİZ NESİN BİLİNMEYEN GÖMÜLMEK İSTEMEDİ”
– Kaybına her daim yandığınız Savaş Dinçel ve Aziz Nesin ile yakınlığınızı da biliyoruz. Aziz Nesin’i şahsen toprağa verdiniz, hakkında bir kitap da kaleme aldınız. Onları konuşmamak, söyleşiyi eksik bırakmak olur.
– Şavaş’ın mevti benim için tam bir şoktur. Bizi erken bıraktı. Can dostum, arkadaşım, kardeşimdi. Savaşsız bir kolum yok üzere. Canım Aziz abi ile de anılar bitmez. Üç sene konutumda kaldı Aziz abi. İki, üç sene önce Ali, babasıyla mektuplaşmalarını kitap yaptı lakin sanırım altı mektubum var içinde. Onun vasiyeti işte “Beni rastgele bir yere gömün, üstümde çocuklar oynasın” kelamları yanlış anlaşılmış. Bâtın gömülmek üzere bir isteği yoktu. Vakfın bahçesinde esasen. Yalnızca özel bir kabir istemiyordu.
Ahmet ve Ali’yle konuştuk ve dedik ki 6-7 tane farklı çukur açalım, birine defnedelim, hangisi olduğu bilinmesin. Orada ibadet edilsin istemiyordu. Yok kırkı, yedisi o denli inançları yoktu. Tam defnedecekken, helikopter sesi duydum ben. Ambulanstaki çocuğa dedim ki; “İndirin ve şuraya gömün, hepsine de birebir anda toprak atın”. Çukura tıpkı anda toprak atınca hangisi olduğu bilinmiyordu.
Ali, Ahmet, kızı, ben, eşim Leyla ve çok ısrar ettiği için Adalet abla (Ağaoğlu) dışında tam yerini kimse bilmiyor. Onun istediği oldu. Çocuklar, minikler bahçede oynuyorlar.
ÇİVİ BATAR, KALORİFER YAKAR, LAFIN KESİLİR!
– Tiyatrocuların espri babından “nevi şahsına münhasır” huylarına ait birkaç anektod paylaşmanızı rica etsek.
– Ohoo neler var! İstanbul Tiyatrosu’nun kurucusu ve baş aktörü Celal Sururi.. Meczup alkışlanıyor, harikulade. Gel gör ki eşyalarla hengame ederdi! Bir gün tam sahneye çıkarken dekorun çivisine takıldı, çivi ceketini yırttı. Sahneye girmiyor, çiviyle arbede ediyor önemli ciddi: “Ben bu tiyatronun işvereniyim. Sen hangi hakla benim ceketimi yırtarsın” diye.. “Celal abi, çivi o; boşver sahneye gir” dedim. Karşılığa gel: “Ben onun hakkından gelmesini bilirim, kaç paralık çivi!”. Bir gün de sıcak kalorifere başını dayamış uyuyor. Baş yandı natürel. Kalorifere bir tokat, başladı bağırmaya; “Sen kaç paralık kalorifersin, hangi hakla başımı yakarsın!”.
Mesela Muzaffer Hepgüler… O da harikulade bir aktördü.. Yalnızca lafları fazla söylerdi alkış alana kadar. Bir gün Toto Karaca ile karşılıklı oynuyorlar. Muzaffer abi lafı uzatınca Toto abla da lafını kesti. Muzaffer abi durur mu? Başladı; “Benim lafımı kesme, sonra senin de sesini keserler. Nerde o eski keserler? Berbere gidersin saçını keserler. Keserler de keserler…” Keserleroğlu keserler, bitmiyor. Sonunda Toto abla dayanamadı, isimli ismince “Muzaffeeer çık dışarı” diye haykırdı. Muzaffer abi dışarı çıkmasına çıktı lakin ne olsa beğenirsin; kapı aralığından bedeni görünmeden elini uzattı ve eliyle makasla kesme işareti yapıyor. Hala kesiyor yani! (gülüyoruz) Ömürlük anılardır. Muammer Karaca da seyirciyle konuşurdu. Her gece diğer sahne oynardı.
Sadık Şendil, Türk tiyatrosunun güldürü muharrirleri içinde benim için bir numaradır. “Çılgın Yenge”si en sevdiklerimdendir. Üç sene kapalı gişe oynadık, sonraki günkü oyun için kapıda kuyruklar oluşurdu. Oyunlarını bayan domine eder. Bir gün dedim ki; “Sadık abi 7 Kocalı Hürmüz, Kanlı Nigar, Çılgın Yenge, Kart Horoz… Hepsi bayan.. Neden?” “Evladım” dedi; “Bizde erkeği bayan götürür tiyatroya.”
Bir gün telefon ettim dedim ki; “Sadık abi, masa ayırttım. Ben, Kandemir (Konduk), Savaş (Dinçel), Altan (Erbulak), Prof. Sabahattin Kerioğlu pasaja gidiyoruz. Sen de gel.” Dedi ki “Hiç hanım arkadaş yok mu?” “Çağırmadım” dedim. “Senin muhitin geniştir, çağır. Hiç olmazsa muhabbete bir bayan eteği değmeli. Küfür etmeyiz, futbol konuşmayız, siyaset konuşmayız.”
Sonra herbirine “ulan!” diyerek reaksiyon gösteren Savaş’a (Dinçel) yaptığım eşek latifeleri da var lakin hangi birini anlatayım. (gülüyoruz)
– İsmet Küntay Tiyatro Ödülleri’nde “Eyvallah” ile en başarılı oyun müellifi mükafatı aldınız, hisleriniz neler?
– Ondan önce oyun müellifliğiyle ilgili iki ödül aldım. Bir birinciliğim, bir mansiyonum var. Orada muharrir olarak veriyorsun oyunu, yüzlerce oyun ortasından heyet seçip dağıtıyor mükafatları lakin bu mükafatın yeri başka. Bizatihi yazıp oynadığım oyunun ödül alması diğer.
“ÇİFT DAKTİLOYLA ÇATUR ÇUTUR YAZARDIK!”
– Sinemada, tiyatroda, sanatta niteliği sağlayan, arttıran o periyotların bir aromasından bahsedilir. Bilhassa İstek Gülüm takımlarının sinemalarında çok söylenir bu.
– Ertem Eğilmez, Sadık Şendil, Münir Özkul’un birlikte çalıştığı periyot ben de senaryo asistanıydım. Askerden gelmiştim, işsizdim. Sadık abi (Şendil) yanına aldı beni. Hiç unutmuyorum bir odada Sadık Şendil, Ertem Eğilmez, Münir Özkul, Feyzi Tuna çalışıyorlar. Sadık abi bana treatmanı (geliştirim senaryosu) atıyor; ben de onları yan odada diyalogluyorum çatur çutur çift daktiloyla.
Onların o denli değil bu türlü olsun diye konuşmaları, tartışmaları, o yaratım ortamı inanılmazdı. Düşünün; Münir Özkul üzere bir tiyatro dahisi, Ertem Eğilmez üzere bir sinema cadısı, Sadık Şendil senaryoyu yemiş bitirmiş bir adam. O tartışmaların hepsinin dramatik yapıya katkısını, o beyin fırtınalarının sinemada ne kadar kıymetli olduğunu kavrıyordum.
Bir gün Sadık ağabeye dedim ki; “İlle de dramatik yapı kaide mı?” Dedi ki sanki artık ne olacak dedirtmezsen tutmaz. Bugün derslerimde de kesinlikle anlatıyorum bu yapının nasıl kurulacağını.
– ‘Darbukatör Baryam’ı sormak istiyorum. Çok sevilen karakterlerden biriydi. Onun lisanıyla konuşsanız bugünün insanına ne dersiniz?
– En fazla derdim ki “Darbukanın sesi uzaktan oş gelir!’. Ben Darbükatör Baryam’ı hayattan aldım. Darbukacı arkadaşların hepsini toparlayıp ondan bir tane darbukatör çıkardım.
“SURVIVOR DA İZLİYORUM, BELGESEL DE!”
– Biliyorum ki Survivor izliyorsunuz.
– Çok izlerim hem de.
– Sizinki bir diğer izlemek değil mi?
– Şöyle; bir kez dizi izlemiyorum. Ben müsabaka programlarına bayılırım. Ayrıyeten belgesel izlerim, müsabakaları izlerim, ağaç mesken programlarını, tasarım programlarını, dünyada kiraya verilen yahut satılan konutlarla ilgili programları kaçırmam. Bayılırım. Hepsini de evvel ben buradan ne çıkarırım diye izlerim. Mesela Survivor’da bir çocuk buldum, kimse kadrini bilmemiş. Dünya ikincisi ve Avrupa şampiyonu bir güreşçi; Okay (Göksal). Onunla anlaştım, bir oyunda ona güreşçi rolü oynatcağım. Yazımını bitirdiğim 1453’te başlayıp 2019’da eski Türkçe ile biten “Eğlence Dünyası Pera” isimli oyunumda herkesi yenen Türk güreşçiyi oynayacak. Bütün müzik çeşitlerini seviyorum ve muhakkak başlı müzik programlarını takip ediyorum. TRT Müzik’te türkücü bir kız keşfettim; Elif Buse Doğan, müzikalimde rol alacak.
“ATA, ŞAHAN, CEM UYGUN GİDİYOR. TEK TİP ÜNİFORMA SEVMEM”
– Cet Demirer, Cem Yılmaz, Şahan Gökbakar ve Şevket Çoruh’u bir de biz soralım.
– Bilgisayar kullanmıyorsunuz, hala daktiloyla yazıyorsunuz. Neden ve teknoloji ile aranız nasıl?
– Çok üzücü. Ben, 2. Dünya Savaşı vakti doğmuşum. Annem çok evhamlıydı. Radyoyu açardım, “Aman sen açma” kederi. Pikaba plak koyardım, “Aman yapma, cereyan çarpar” falan. Koca adam olmuşum Avustralya’ya gideceğim helallik istiyorum; annem dedi ki “Yavaş git!” Bu evham bana da geçti hani. Bir de daktilonun o sesi ninni üzere gelir bana, o denli alışığım. Akıllı telefonları nasıl kullanacağımı bilmiyorum, merak da etmiyorum. Bir şey gerektiğinde sekreterlerim hallediyor.
“KAFTANCIOĞLU’NU YAZLIK KONUTUMUZDA AĞIRLAYACAĞIZ”
– Ekrem İmamoğlu ve Canan Kaftancıoğlu… Sormadan kelamı direkt size bırakalım. Neler söylemek istersiniz?
– Canan Kaftancıoğlu ile görüşüyoruz. Çok seviyorum. Çok bunalmış durumda. Kilyos’taki bu konutumuzda ağırlayacağız inşallah. Kıyı kıyısında bol bol muhabbet edeceğiz. Ekrem İmamoğlu’nu eski belediye lideri olduğu Beylikdüzü’nde ziyaret etmiştim. “Ekrem lider, yakışıyor mu buraya bu salon” demiştim. O da bana “Sorma hocam, para vermiyorlar.” Geçen sene gittim gözlerime inanamadım. Nasıl hoş yapmış. Hiçbir şeyi unutmuyor, aklına yazıyor ve fırsatını bulur bulmaz projelerini hayata geçiriyor. Ne hakaret ediyor, ne küfür ediyor, ne kimseyi aşağılıyor, ne yargılıyor. Ben de kimseyi yargılamam; o kadar çok yargılandım ve hala da yargılanıyorum ki. Ekrem İmamoğlu tertemiz, samimi bir insan. Millet anlar bunu, anladı gerçekten. O 804 bin fark durduk yere olmadı. Bundan sonrasında hükümet için de bir ikazdır.
– Kütüphanenizde kaç kitabınız var?
– Konutumda, okulda ve tiyatrodaki kitaplıklarımdakilerle birlikte toplam 50 bin civarı vardır.
– Montaigne’i ve ‘Denemeleri’ni çok seviyorsunuz.
– Evet, en sevdiğim.
– Öbür?
– Çok var ancak Shakespeare, Sokrates, Galileo başlıcaları.
“YENİ KİTABI: BİR KÖŞE MÜELLİFİNİN MANALI ANILARI”
– Bugüne kadar kaç kitabınız yayınlandı?
– 52. Birinci kitabım 1975’te yayımlandı: “Eşeğin Karnındaki Elmas”. “Köşeyi Dönen Adam” olarak sinemaya çektiler. Atıf Yılmaz çekti, Umur Bugay senaryo haline getirdi, Kemal Sunal da oynadı. Moskova’da ödül kazandı.
– Yeni yayımlanan kitabınız “Bir Köşe Müellifinin Manalı Anıları” ismini taşıyor. Tabir yerindeyse konutlara şenlik, absürd, yandaş bir gazeteci-yayıncının yol kıssası. Soralım; kimdir, nedir, ne iştir bu Niyazi Özkan?
– Niyazi psikopat, hafif şizofren bir adam. Herkesi anında satar, çıkarcıdır. Kömürünü, bulgurunu alırsa ondan memnunu yok. Alamazsa satar! Apır sapır müellif, döşenir de döşenir. O denli yandaştır ve o denli süratli ssaf değiştirebilir ki okuyanın başını döndürür. Olaylara, siyasi öve ekonomik meselelere çarpık bakar. Öbür bir dünyada yaşar adeta. Bir gün Uğur’un (Dündar) sütununa konuk oldum ve bu türlü bir tip yazdım. Yılmaz (Özdil), “Abi bunu kitap yapsana. Rastgele bir taşra gazetesi olsun kendi dağıtsın, anılarını yazsın”. Hak verdim, başladım yazmaya. Uçuk, şizofren, ibretlik ve herkese tanıdık gelecek bir tipleme olan Niyazi Özkan’ın anılarını yazdım.
