Muhtemelen son 20-30 yılda bu derece kültleşen bir TV karakteri daha görmedik memlekette. Gerçek, bir vakitler Memoli vardı, ya da Meczup Yürek, fakat galiba hiç biri Behzat Ç., ya da daha çok bilinen ismiyle Amirim kadar sevilmedi, o kadar efsane olmadı. Her vakit kendini öncelikle tiyatro sanatkarı olarak tanımlamayı tercih eden lakin Behzat Ç. karakteriyle tahminen de denetim edemediği bir şöhrete ulaşan Erdal Beşikçioğlu ile diziyi, Ankara’yı ve hayatı konuştuk…
– Behzat Ç’nin bu derece sevilmesini neye bağlıyorsunuz?
* Kolay bir adalet duygusu, sorgusuz sualsiz, ona aykırı gelen hareketlere karşı duyduğu o adalet duygusu olabilir. Her daim güçsüzün ve çaresizin yanında, hiçbir şeyi dolaylı bir formda anlatmayan direkt net bir karakter olması. Geçenlerde bir söyleşide bu kadar hanzo bir karakter nasıl oluyor da seviliyor sorusu; üstelik bunun bir bayan seyirciden gelmesi enteresandı aslında, içinde yatan mutlak dürüstlüğünden kaynaklı diye düşünüyorum ben. Savunmasıızın yanında dik duruşundan ve doğrularından hiçbir vakit taviz vermemesinden, yanlış olsa da o yolda yürümesinden… Onu zati Behzat Ç. de söylüyor “Yanlış yolda yürümek, yanlışsız yolda beklemekten daha doğrudur” diye. Sanırım bundan kaynaklı, ve hepimizin aslında yaşarken canını sıkan aykırılıklara verdiği reaksiyon de içsel olarak emtapi kurması seyircinin. Yoksa gerçekten sevilecek bir karakter değil, bunu da ben söylemiyorum, bayan seyircilerden bir tanesi söylüyor “Biz bu hanzo adamı nasıl bu kadar karizmatik buluyor ve hayranlık duyuyoruz” diye onlar söylüyorlar.
– Toplumda adalete karşı duyulan bir hasretin de yansıması var mı sizce?
* O denli alışılmış ki, eksikliğini duyduğunuz bir öykünün… Aslında bizim vazifemiz de budur, hayatta eksik olanın varlığını karşı tarafa hissettirmektir sanatın gücü; bu da buradan kaynaklanıyor esasen, eksik olanı fark edip bu eksikliği izleyicisiyle empati kurarak paylaşması…
– Behzat Ç. bugüne değil de diğer bir çağa ilişkin bir karakter mi, bunu insan soruyor izlerken…
* Her dönemin adamı tiplerinden değil, her periyot onun zamanı olmayabilir, o da her dönemin adamı olmayabilir. O kendi içinde, kendi sünyasında yaşayan bir adam. Bu bağlamda kendi doğrularıyla ilgilenen bir adam, oburunun ne dediği ya da sistemin ne dediği… Sistemci bir adam değil tahminen de devletçi bir adam, o denli olduğuna inanıyorum.
– Behzat Ç. aslında bir romandı evvel. Sonra diziye aktarılırken işin içine senarist (Ercan Mehmet Erdem) girdi, direktör (Serdar Akar) girdi, oyuncu olarak siz girdiniz. Karakterin oluştutrulmasında nasıl bir prosedür izlendi? Siz ne derece buna müdahil oldunuz?
* Ercan, Emrah’ın (Serbes) yarattığı karakterlere çok hoş bir dünya kurdu dizide. Lakin Emrah da öyküsünde karakterleri o kadar ayrıntılı anlatmıştı ki, ister istemez yalnızca direktör ve müellifle bu karakterlerin dedikodusunu yapmanız kaldı geriye başlamadan evvel. Ve Serdar abi de bu bağlamda oyuncuları hoş besledi. Olağan ki çektiğimizi seyretmek, seyrettikten sonra eksiklikleri görmek, senaryonun matematiğinin oluşması yaklaşık bir on kısım kadar sürdü. Bu bahiste da kanalın zati ısrarcı olması, öbür kanallardaki üzere şu kadar reyting aldı bu kadar reyting aldı üzere bir şeye kurban etmemesi de, başlı başına takdire şayan bir durumdur aslında. Ki o devir, o devrin sistem sarsaklığının içerisinde Behzat Ç. dimdik ayaklarının üzerinde duran bir karakterdi. Güneşe yanlışsız gitmesinin sebei de bir sonraki maceraya açılmasıydı aslında.
– 6 yılın akabinde yine o karaktere bürünmek nasıldı? Zorlandığınız durumlar oldu mu hiç?
* Büyük bir kaygıyla başlıyorsunuz alışılmış, yarattığınız sıradan bir kıssa değildi ve natürel ki iş bittikten sonra izleyici tarafından karakterin efsaneleşme durumu da var. 6 yılda hiç bitmedi ki söylencesi, devamlı artarak, devam ederek, yenileri eklenerek, internet platformlarında seyredilerek devamlı yükselen bir iş haline geldi. Bu bağlamda da baktığınız vakit tıpkı heyecanda, bu beklentiyi karşılayabilir misiniz korkusu da yok değildi. Serdar abi tekrar çekelim dediği vakit şuursuz bir formda haydi çekelim dedik. Aslında o bir başkaldırıydı tekrar, kendi içinde ideolojik olarak değil, mesleksel olarak bir sanatkarın duruma başkaldırısıydı, bir teziydi; tekrar bu türlü bir şey yakalanabilir mi? Ki bu türlü tezler da olmalı öbür türlü hayat çekilmez zira. Büyük bir kaygıyla başladık lakin Elvin (Beşikçioğlu) o bahiste beni çok rahatlattı. “Niye tasa ediyorsun ki Erdal, zati o ceketi giydiğinde bu karakter senin üstüne gelecek, bisiklete binmek gibi” dedi. Elvin’le de zati okuldan beri birlikte olduğumuz için, hiçbir şey söylemesek bile birbirimizin kimyasından ne hissettiğimizi anlayabiliyoruz az çok, o beni çok rahatlattı. Sonra bir teaser çektik, teaser çektiğimizde, Elvin’in dediğiyle karşılaştığım vakit çok daha rahat girdik sete. Geçen gün 1. ve 4. kısmı seyrettiğim vakit tüm karakterlerde inanılmaz bir ‘sensei’ durumu yaşanmış, büyük bir olgunluk, lezzet bir kat daha artmış; tuhaf bir şeyle karşı karşıya kaldık. Oynadığınız vakit, kendinizi bıraktığınız insan da çok kıymetli doğal. Serdar abi de bunu hoş toparlamış, çok lezzetli bir şey çıkmış ortaya ve güzel ki korkmuşum güzel ki, dehşet bu hâle getirmiş karakteri. Yine fısıltıların sesli hâle dönüşmesi şahane bir şey… Behzat Ç.’de de bunu göreceğiz bu 9 kısımda.
– Yeni kısımlar öncesinde internete bakınca en çok “Biramızı alıp oturacağız ekranın karşısına” üzere yorumlar okudum. Lakin artık kısım müddetleri daha kısa olunca bira tüketimi de düşecek üzere…
* Yani bilmiyorum, sanmıyorum daha süratli gidebilir onların hepsi. Yani sahnelerin konsantre durumu daha ağır. 2 damla damlatıp ne kadar su eklediğinizle ilgili o aslında biraz da. Sakarya’da 3 sene boyunca Bülent Bey’in Çankaya Belediye Başkanlığı vaktinde ekranlar kurulup Sakarya eksiksiz “Behzat Ç” seyrederken bira içiyordu. Bu inanılmaz bir şeydi. Biz bazen yaşarken dönüp geriye baktığınız vakit bu cins bedellerin farkına varamıyorsunuz lakin. Bir anı olarak anlatmaya başladığınız vakit ağzınızdan sözler daha tatlı ve ballandıra ballandıra çıkıyor, çok enteresan.
-Yeni kısımlarda karakterlerden birinin KHK’lı olduğunu öğreniyoruz… Yenisi takip ediyorsunuz.
* Evet, Behzat Ç. KCK ile gitti KHK ile geri geldi diyorlar. Behzat Ç her vakit bu siyasi kıssanın farklı bir nabzını tutmuştur yani. Onsuz olamaz yani. Bence o yüzden de bedelli zati. Pahalı diyorum yani zira yok. Bu kelamı çok net bir formda söylediğiniz için bedelli. Ne derler diye düşünüp gri bir ortamda söylemediğiniz için bedelli, o yüzden pahalı. Bir örneğini ben görmedim.
– Ortadan geçen 6 yılı da düşünerek, Behzat Ç bugünün Türkiye’sine nasıl oturacak, nasıl bakacak?
* Eleştiriyi kaldırabilecek olgunluğa eriştiğine inanıyorum ben sistemin. Bu bağlamda da bittiği vakit ya niçin bitiriyorsunuz ki yani, bir otomobilin egzozuna yumurta tıkamak üzere bir şeydir bu… Lakin 150 200 metre gidersiniz, ondan sonra o otomobil bozulur. Bir ülkenin sanatını bitirirseniz şayet nefes alamaz, nefes alamazsanız da yaşayamazsınız. O yüzden egsoz her vakit açık olmalı… Olağan ki hakaret babında bir işten bahsetmiyorum asla o denli bir şey değil. Benim için sahne üzerinde taklit en büyük günahtır yani. Taklit edilemez hiç bir şey. Yalnızca duyumsanır ve bu duyumsanan farkındalığı seyirciyle buluşturabilirsin. Benim tiyatroya ve sanata bakış açım bu türlü bir şey. Bu bağlamda da bu öğretileri arkadaşlara her vakit söylüyorum, taklit günah diye. Zira o kendi içerisinde hakareti de barındırıyor. Evet nüktedan olduğu vakit tatlı bir keyif duyuyoruz lakin taklit bence biraz bu türlü benim için aksi.
– Behzat Ç. üzere bir karakter nitekim var mı emniyette? Olabilir mi ya da?
* Şayet yaşamasaydı şu an bu durum değişik bir yere gidebilirdi.Yaşadığı için böyleyiz. Uygun ki de varlar. Biz görmüyoruz ancak onları yani. Düzgün ki de varlar. Ortada bizim karşımıza çıkıyor, sırtımızı sıvazlıyorlar. Devam ediyorlar öyküye konuşmuyorlar da yani.
– Dijital platforma iş yapmanın artıları eksileri nelerdi sizin için. Dizi piyasasında koşullar bir oldukça ağır malum, dijitalde de bu var mı örneğin?
* 9 tane kısım elinizin altında, 3. kısımdan sonra ne olacak, 4. kısımdan sonra ne olacak diye düşünmüyorsunuz. 5. kısımdan sonra hangi oyuncunun reytingi varsa öykü ona hakikat evrimleşiyor. Siz özden uzaklaşıyorsunuz, anlatmak istediğiniz ana fikir bir anda değişik bir hâle dönüşüyor. Bunda o denli bir şey yok başı sonu belirli, kendi içinizde oyuncu olarak dramaturjinizi belirleyebilecek bir yapıya sahip olduğu için mesleğinizin tadını çıkartıyorsunuz. Dizi piyasası şu anda haftalık dizileri götür tarzı ihalelerle gerçekleşen bir durum üzere, ne oynadığınız değil kaseti teslim etmek zorunda olduğunuz bir okazyon içerisinde yaptığınız işten ne kadar keyifli olabilirsini, mutlu kalabilirsiniz? Lakin dijital platformda bu özgürlüğü ve özgünlüğü sağladıkları için mesleğinizin tadını daha fazla çıkartıyorsunuz açıkçası.
– Diziyi tahminen de birinci sefer izleyecek bir jenerasyon var artık. Onlar, öncesini de izlemediklerini düşünürsek, diziye adapte olmakta zorluk çekecekler midir?
* O onların sorunu, bir hafta sonra yayınlanacak dizide, bir hafta içerisinde birinci kısımları beğenir ve merak ederlerse seyretmeleri gereken doksan küsür kısım aslında var, hepsi orada duruyor. Otursun seyretsinler…
‘Ankara Ankara olalı…’
– Geçenlerde Mansur Yavaş’ı ziyaret ettiniz. Ankaralı olarak size onu da sormak isterim, uzun bir devrin akabinde mahallî idare manasında büyük bir değişiklik oldu Ankara’da. Ne düşünüyorsunuz bununla ilgili?
* Başşehir başkent olalı o denli bir ızdırap görmemişti lakin artık bütün herkes kendi içersinde bu kimyasını değiştirdi. Herkes daha rahat ve başşehrin kendi içindeki müsamahasına nazaran hareket etmeye başladı. Yani, düşünsenize, Ankara tiyatronun başşehriydi. İstanbul’dan gelecek rastgele bir oyun artık Ankara’da sahne bulamaz hale geldi. Onu biz o periyot Kültür Bakanı’yla da konuştuk, paylaştık, ki bu mevzuda o da gerekli notlarını aldı. Mansur Beyefendi ile de konuştuk. Yani kentin kendi içindeki bu sanat vizyonunu biraz daha parlatmamız gerektiğini, o da bu mevzuda bize takviye verdi. Yapacağımız projelerin yanında omuzlayacağından bahsetti. Hatta artık kocaman bir projemiz var, Gençlik Parkı’nın gerçek değerlendirilmediği, Gençlik Parkı’nın bir kültür gençlik parkı haline getirilmesi gerektiği, içindeki boş alanların gerçek bir halde değerlendirilip sanatsal aktivitelere dönüştürüp o kacaman parkın içinde şenliklerin, konserlerin, tiyatro oyunlarının yapıldığı bir yer haline gelmesi konusunda baya gelip gidiyoruz belediyeye. Zira Gençlik Parkı bence Ankara’nın kalbi. Biz 12 yaşında ki beşerden 25 yaşındaki beşere kadar bu bakış açısını vermezsek şayet sanırım 40 ‘ında vizyon sahibi olamıyoruz. Yani en azından bu fikir sistematiğini, bakış açısını vermeliyiz ki anlayışı sağlayabilelelim.
– Park deyince aklıma Seyahat Parkı direnişi de geldi elbette. Siz de oradaydınız ve hatta bu yüzden amaç haline de getirilmiştiniz bir devir… Pişmanlık duydunuz mu hiç o mevzuda?
* Her vakit gerçek bildiğim öykünün üzerine gittiğim vakit ben hiç pişmanlık duymadım. Seyahat Hareketleri’nin başlangıcı şiddete dayalı bir başlangıçtı. Bu bağlamda da benim için değerliydi. Daha sonra onun biçimi şemali ve senaryosu değiştirilerek öteki bir tarafa bir tarafa konmuş da olabilir. Bu benim işim değil. Ben sanatçıyım izlerim, görürüm, benim başıma yatan yanları eksik olan yanları ya da eksik olan tarafları anlatırım. Seyahat Hareketleri’nde bu ülke kendi içinde çok güçlü olduğunu gösterdi aslında. Keza son İstanbul belediye seçimleri de o denli. 6 yıl bu ülke izledi, baktı, düşündü, tartıştı. Ve bu 6 yılın sonunda da birinci yansısını İstanbul seçimlerinde verdi. Bu çok değerli bir şey. Bu bağlamda da Seyahat Olayları da benim için çok kıymetli, vatandaşın bilinçlenmesi babında. Bu son Fetö olayları da çok değerli. Yani yeniden vatandaşın bilinçlenmesi babında. Biz yurttaş olma şuuruna erişmeye başlıyoruz, bu çok öenmli bence. Bundan kaçamazsınız bu farkındalığı yapmanız gerekiyor. Hem siyasi erk olarak hem de vatandaş olarak. Bu son 6 yıl Behzat Ç’nin olmadığı yıl bu etüt gerçekleşti ülke insanı üzerinde. Daha sonra Behzat Ç ile umarım tekrar bu olgunlukta hareket edeceğiz.
– Neredeyse Behzat Ç. kadar özdeşleştiğiniz “Bir Meczubun hatıra Defteri” isimli oyun var. Bunu bir müddettir üstelik, kurduğunuz özel tiyatroda sergiliyırsunuz. TV’den kazandığınız parayı da buraya aktarıyorsunuz bildiğimiz kadarıyla. Tiyatro yapmak ne söz ediyor sizin için? Zira şu da var, örneğin İngiltere’de yaşasanız sadeece tiyatro yaparak kendinizi geçindirebilirdiniz değil mi?
* İngiltere’de yaşasam yalnızca tiyatro yapardım, televizyonu da hobi olarak yapardım. O kıssa çok sıkıntı bir öykü. Ben Ordu’da turnedeyken o periyodun Başbakan’ı bu Gençlik Kolları ile ilgili bir toplantı düzenledi. Toplantıda da, biz Devlet Tiyatroları çalışanlarının hepsine “Parasını ben veriyorum kardeşim, ben ne dersem onu yapacaklar” dediği için, tiyatronun ve sahnenin kendi içindeki özgür telaffuzundan uzaklaştığını hissederek ben, emekliliğim kalmak kaydıyla devlet memurluğundan istifa ettim. Ondan sonra da esasen Devlet Tiyatroları toparlanamadı, kendi içerisinde tuhaf iktidar savaşları, oyunların kendi içinde tuhaf sansürlemeleri… Seyircilerden bir tanesi oyunun içeriğine bir şey söylediği vakit o oyunun kalkması, ki bu fecî bir şey yani, müthiş bir şey… Bu şu demek “Ben senin ideolojimi kabul etmiyorum, benim ideolojimde sahne alacaksın” demek ki, bu Devlet Tiyatroları’nın kendi içerisindeki özerk yapısına mutlaka ters bir tavırdı. Ben de dedim ki, kimsenin adamı olmadım, olmayacağım da; ben kendi bildiğim doğrular doğrultusunda Devlet Tiyatrosu’nun kurulmasıyla kapanan Tatbikat Sahnesi’ni, Devlet Tiyatroları’nın ruhunu da kapatarak tekrar Tatbikat Sahnesi’ni kurmak üzere tuhaf bir Don Kişot’luğa soyunduk. Olağan çok güç, genç arkadaşların varoluş gayretleri içerisinde Tatbikat Sahnelerini gaye yerine araç olarak kullanma durumuyla, siz esaslı bir kurum kurma gayreti ortasında yıllarca uğraş ettiniz. Lakin 6 yılın sonunda da kendi içerisinde ne dediği muhakkak, hali belirli, ülke ve bu ülkede yaşayan insanların hak, hukuk, ve özgürlükleriyle ilgili farkındalığı seyircisiyle paylaşan bir yapı haline dönüştü. Esasen bir tiyatro bu türlü değilse, o tiyatro da yapılmamalıdır. 1 Mayıs’ta açtık biz Tatbikat Sahnesi’ni, Sartre’ın “Mezarsız Ölüler”iyle açtık, ki bir özel tiyatro için bu çok manasız bir şeydi fakat Ankara’daki izleyicisiyle birlikte, yaklaşık 2.5 dönem falan kapalı gişe oynadı Sartre; natürel Ankara’nın seyircisi yani… Üstüne sanat ve sanatın özgürlüğüyle ilgili “Tüy Kalemler” oyunu oynandı, ki o da 6 dönem devam etti. Bunun içerisinde eğitim sistemini eleştiren oyunlar oynandı, o oldu bu oldu, kendi içerisinde birçok insanın da kendini fark ettirdiği bir yer haline geldi. Bu yüzden başta mecnunluk olan bir kıssa, artık baktığım vakit çok tatlı bir anı olarak kaldı. Günbegün üstüne yeni oyunlar eklenerek, günbegün kentlere turneler yaparak varlığını hissettiriyor ülke içerisinde. Geçen ay mesela Diyarbakır’daydık, Diyarbakır seyircisi ile buluştuk. Misyon yerim birinci orasıydı, küçücük çocukları kocaman görmek, “Erdal abi biliyor musun bu o oyunu da seyretmiştik burda” dedikleri vakit insanın gözleri doluyor doğal. onların geçmişine dokunmuşsunuz demek ki… O devir de bu periyottan farksızdı, o devir de ne yapacağını bilmiyordu, bu periyot de ne yapacağını bilmiyor. İnşallah bulurlar bi yol, yordam, biçim şemal. Ancak biz bu bağlamda insan olma faziletini lisan, din, ırk gözetmeksizin hayat hakkını savunan bir kimyaya dönüştürdük tiyatroyu.
– İstanbul ayağı nasıl gidiyor Tatbikat’ın?
* İstanbul çok güç bir memleket. Yani nasıl anlatayım? Burada çalışırken zati düşünüyorsunuz o yüzden tiyatroda çok düşünmek istemiyorsunuz tahminen de yani. Tahminen de bu memlekette çok koşturduğunuz için yani bir modül eğlenmek istiyorsunuz tahminen de gittiğiniz vakit. Bunu bilemiyorum yani. Ankara biraz daha dingindir o bahiste, biraz daha okuyarak gelir, metni bilir. Aa bak sen burada bunu yapmışsın bu çok âlâ diye bir seyirciyle oturup metni tartışabilirsiniz yani. Sizin yorumunuzdan sonra. Ancak İstanbul’da bu türlü bir şeyle ben karşılaşmadım. Tabi ki kıymetli seyirciyi tenzih ederek konuşuyorum lakin Ankara’da 4 gün ben dolu dolu oynuyorsam şayet İstanbul’da nüfusa oranla 8 gün oynanmam gerekirken 4 günden daha az oynamak zorunda kalıyorsun. Enteresan tabi ki bu. Lakin tabi İstanbul’da çok fazla renk var çok fazla çeşitlilik var. Onu da gözardı etmemek lazım tabi ki.
– Gogol’ün metni neden bu kadar değerli sizin için?
* Sistemin kendi içinde yok ettiği insanı bireyi anlatan bir durum. Bireyin o varoluşunu anlatıp o varoluş karşısında endüstrileşmenin onu yok ettiği bir durum aslında. Bizim vincimizin orda olması da aslında onu anlatıyor. O yüzden çok kıymetli. Hani bir grup mecnun saçmaları söylerken ortada tatlı cımbızlanan cümlerle aslında yaşamsal anafikirleri çıkarttığımız bir toplumsal paylaşım oyunu aslında. O yüzden benim için çok kıymetli. Her gelen seyirciyle kurduğum bağlantı apayrı. O vakit sahne ve sahnenin gücü ve bir oyuncu olarak varoluşumu hissettiğim yer.O yüzden çok değerli.
– Geçen yıl “Çiçero” ve “Kapı” isimli iki sinema sinemanızı izledik. Sinemada da çok seçiçi olduğunuz görüyoruz, nedir bir sineması seçmenizdeki etkenler?
* Kıssanın bir pahasının olması gerekiyor. Dikkat çekecek bir konu olması gerekiyor. Yani “Çiçero”daki öykü de aslında ‘2.Dünya Savaşı’na nasıl hiç bir vakit Türkiye’den bakılmaz, bakılmamıştır’ sorusu üzerine çıkmış bir öyküydü. Halbuki ki ülke 2.Dünya Savaşı için çok değerli bir aktördü, tıpkı artık olduğu üzere. Bugüne o günden bakmak gerektiğine inandığımız için kıssayı anlatmamız gerekli. O denli kolayda bir iş değildi.Milli İstihbarat Teşkilatıi’nın birinci casusunu anlatıyorsunuz halka. Sinema çıkmadan evvel çok kıymetli istihbarattan 4 tane büyüğümüzle seyrettik. Onlar olmaz kardeşim dedikleri vakit sineması izleyiciye çıkartamazdık. Lakin özünde niyetinizin kıymetli ,iyi olması gerekiyor. Devletçi bir tarafınızın olması gerekiyor. Bu türlü olduğu vakitte iş, yani su yolunu buluyor. Sinema bittiği vakit hepimizin gözleri yaşlıydı yani çıkan işten büyük memnuniyet duyduğumuz için. Çok düzgün bir sinemaydı o. Keza “Kapı” öyleydi. Bir devir üstü devamlı kapatılmış, nitekim kaçılmış bir kıssanın, siz bunun farkında mısınız bunun üstünü kapatmak değil bu öyküye bir tahlil bulmamız gerektiğinin altı çizilen bir sinemaydı. Bence çok hümanist… lakin o kadar güç oluyor ki, Kadir Ağabey’in barışcı hali öbür biçimde anlgılanıyor. Öbür formda algılanınca ister istemez siyasi ideolojisiyle yaptığı iş örtüşüyor. Konu o denli değil kıssa öbür bir şey. Kıssayı seyredeceksin sen.Biz de orada kıssa için varız kendi egomuz için yokuz ki.Hikayeye hizmet ettiğimiz için varız yani.Hikayesi olmayan bir işte var olmanın manası yok.
-“Vali” sineması için de o denli alışılmış…
* Keza öyledir. “Adı Efsane” için de o denli. Ama daha sonradan halini şemalini değiştirdiği için 13.bölümden sonra kalktı. Mesela “Reaksiyon” da çok enteresan bir işti. Bana dediler ki sen berbat karakteri oynayacaksın. O periyot için söylüyorum. O devrin konjonktürü için söylüyorum. Nasıl yani dedim? Eski Ulusal İstihbarat dediler, bir dakika dedim yani idenin berbatı olmaz dedim, yani o ideolojiye dönüştüğü vakit onun sistematik nasıl işlendiğinin berbatı olur. O ideolojinin yolunun berbatı olur dedim. Yoksa bir fikrin, niyetin berbatı olamaz, bu bağlamda da siz buna makûs karakter diyemezsiniz dedim. Ha ha ha diye güldüler. Ben dedim oynayacağım o vakit. Beni çok eleştirdiler.Siyasi erkin yanındasın ,siyasi erkin yanında iş yaptın lakin sonra bir baktık ki iş o denli değil. Eski derin devleti daha fazla sevdiler. Siyasi erk olarak başlayan kıssa 13 kısım sonra bitti.
-Yeni projeler var mı?
Var, artık Edinburgh’a gidiyoruz İskoçya’ya. Orada Fadik (Sevin Atasoy) ile bir arada yaptığımız bir oyunu 10 gün boyunca Zoo Venues isimli bir tiyatronun repertuarına aldılar orada seyitciyle buluşturacağız. Fadik yazmış, yönetmiş, tek kişilik meddah kıvamında şahane bir müzikal yapmış. Kendi içerisinde müelliflerin bayanlara karşı yapılan haksızlığı sorgulayan bir esin perisini canlandırıyor. Matematiksel olarak çok hoş bir kimyası var. Fadik’in kalemi de çok kıvrak o mevzuda. Artık Edinburgh’a gidiyoruz 10 gün orada oynayacağız. Onun ardından Makedonya’ya geçiyorum. Tekrar bir Balkan Sinemasında oynayacağız. Ondan sonra Ankara’ya geleceğim, Ankara’da Elvin “Cehennem” diye bir oyunun provasına girecek. Ben “Fahrenheit 451” provasına gireceğim. Ondan sonra da ekimde dönemimize başlayacağız, perdeleri açacağız.
-“Fahrenheit 451″de direktör olarak mı varsınız, oyuncu olarak mı?
* Bir yönetelim de, tahminen, zira laflar çok hoş, tahminen söylemek isteyebilirim.
