‘Takım çalışmasına inanırım’

Müzedeki işleyişten bahsedecek olursak, siz burada tek karar verici olarak mı hareket ediyorsunuz, bilhassa stantlar konusunda soruyorum, yoksa vakıf da aşikâr bir kelam hakkı kullanıyor mu? Ve natürel, takımınızla nasıl çalışıyorsunuz.

Ben yöneticilik hayatımda daima grup oyunu oynamaya çalıştım. Tahminen gençlik yıllarımda voleybol oynamış olmanın ve Mehmet Fuat üzere, spor alanındaki ismi da Mehmet Bengü üzere bir antrenörün öğrencisi olmanın da bir refleksi olabilir bu. Voleybol bana nazaran en gelişmiş ekip oyunudur, zira ortada bir file olduğu için rakip ekibin oyuncularını ittirerek, kaktırarak, döverek, vurarak hiçbir şey yapamazsınız. Kendinize ayrılan alanda kendi ekip arkadaşlarınızla bir maharet gösterip paslaşarak bir sonuca gitmek, amaca ilerlemek durumundasınızdır. O bakımdan daha uygar bir oyundur diyebilirim. Ben de iş hayatımda bu biçimde çalışmaya çalıştım açıkcası. Münasebetiyle beni istihdam ettiğinde Kıraç ailesi herhalde bu özelliklerimi de dikkate aldılar ve çalışma müddetince de bana bu mevzuda özgürlük verdiler. Yani benim önerdiğim modelleri kabul ettiler ve desteklediler. Daha net karşılık olarak şunu söyleyebilirim: Birincisi ben tek başıma karar alabilecek kadar hiçbir bir vakit donanımlı görmedim kendimi. Zira bu değişik bir şey. Sanatın o denli açılımları var ki her mevzuyu bilirim deyip atlayamazsınız. Yönetici olarak basiretli olmak, bilmediğiniz konuları kabul etmek, bilen insanları bir ortaya getirerek onlarla çalışmak durumundasınız. Danışmanlarımız vardır. Kendi vakıf koleksiyonlarımızla ilgili danışmanlarımız başka, odaklandığımız projelerde proje bazında çalıştığımız danışmanlarımız başkadır. En azından bilmediğimizi müşavere basireti gösteren bir kurum ve takım olduğumuzu söyleyebilirim. Lakin bu hiçbir şey bilmiyoruz manasına gelmiyor. Ne yaptığımızı aslında çok uygun biliyoruz lakin kâfi olmadığımızı düşündüğümüz bahislerde kesinlikle düzgün bilen insanlara, gruplara danışırız ya da kurumlarla işbirliği yaparız.

‘Beyoğlu’nu terk etmeyeceğiz’

Pera Müzesi’nin kurulduğu 2004’ten bu yana Beyoğlu bölgesi çok değişim geçirdi ve birçok sanat kurumu buradan taşınmaya başladı. Arter yakında Dolapdere’de büyük bir yerde yine açılacak, İstanbul Çağdaş esasen süreksiz olarak buraya gelmişti, onlar da gidecek. Pera Müzesi’nin buradan çıkıp daha büyük bir yere taşınmak üzere bir planı var mı?
Şu kademede o denli bir planımız yok açıkcası. Geçmişe baktığımızda şöyle bir teklifim olmuştu kurucularımıza ve onlar da buna sıcak bakmışlardı; İnan Beyefendi ile konuştuğumuzda Frank Gehry ile yapmayı planladığımız Suna Kıraç Kültür Merkezi projesi hayata geçirilmiş olsaydı o kültür merkezinin altında bilhassa çağdaş ve çağdaş sanata yönelik tahminen Pera Müzesi’nin “Pera Modern”, “Pera Çağdaş” üzere bir uzantısı olarak nitelendirilebilecek, yaklaşık 1000 metrekarelik bir yer olacaktı lakin olmadı. Münasebetiyle şu an tekrar o projeye eğilemediğimiz için yeni bir büyüme şu an için kelam konusu değil fakat demokraside devalar tükenmez. Bu sonuç prestijiyle sahiden bıçak kemiğe dayanırsa, kurucularımız bu hususta çok hassas insanlardır, daima birlikte oturur bir tahlil geliştirir, bizden bir sonraki kuşağa da idare olarak yeterli bir emanet hazırlayarak teslim edebiliriz üzere geliyor bana. Fakat şu anda kısa devirde bu türlü bir projemiz yok.

Biraz mevzuyu dağıtalım mı? Neler okuyorsunuz örneğin?
Okuma oburuyum ben, yani şöyle, meskenin her yerinde kitap vardır, banyo dahil. Ve geniş bir alanda okuduğumu söyleyebilirim. Doğal olarak sanatla ilgili yayınları okumaya çalışıyorum. İdeolojiyi çok severim, onu okumaya çalışıyorum. Atatürk ile ilgili olarak yayımlanan becerebildiğim kadar bütün kitapları okuduğumu söyleyebilirim. Bunları işte Özdil ile Çalışlar’ın da kitaplarını alıp mukayese ederek ve kaynakları da denetim ederek yapmaya çalışıyorum ya da işte Alev Coşkun’un İnönü’yle ilgili son kitabı üzere bir taraftan yakın tarihimizle ilgili şeyleri okurken… Oburluğum şurdan geliyor, örneğin ben vakit zaman çizgi roman da okurum ve geniş bir koleksiyonum vardır. Koleksiyon demeyelim lakin güzel bir kütüphanem olduğunu söyleyebilirim. Tarih çok severim. Roma, Bizans, Britanya, Avrupa, Amerika… Bunların tarihine ilgi duyarım, dediğim üzere geniş alanda okuduğumu söyleyebilirim.

Edebiyat okumalarından pek kelam etmediniz…
Edebiyat çok severim. Hatırlarsanız YKY’de de memuriyetim vardı. Oranın hem kuruluşunda katkı koymuştum, hem de genel müdürlüğünü, idare konseyi üyeliğini yaptım. Doğal şanslıydım. Orada da görüşlerimi, fikirlerimi hayata geçirebileceğim beşerlerle çalışma fırsatına sahip oldum. Bana bu bahiste takviye verdiler. Örneğin o periyodun CEO’su Burhan Karaçam, daha sonraki idare şurası liderimiz daha sonra müellif da oldu biliyorsunuz, Selçuk Altun. Ondan sonra birlikte çalıştığım periyot arkadaşım, o devrin genel yayın direktörü olan Enis Batur ya da daha sonra birlikte çalıştığımız Aydın Gün, harikulade bir adamdı. Düşünsenize ben 30’lu yaşlarımdaydım, Aydın Gün de 80’lerin başındaydı. Bana Yapı Kredi Sanat Festivali’ne alalım diye progressive rock topluluğu öneriyordu. Artık düşünün opera ve bale, kurucu babalarıydı bunların Aydın Beyefendi, harikulade bir adamdı. 80’li yaşlarındaki bir yöneticinin, o yöneticinin bile altındaki jenerasyonların dinlediği, 20’li yaşlarında o periyot oğlan çoçuklarının dinlediği alana eğilip o alanı araştırıp oradan bir topluluk bulup şenliğe önerecek kadar da yansız bir insandı.