İnşaat çalışmaları sürüyor.
Yerel seçimlerden evvel süratle açılması sağlanmıştı. Kentin merkezindeki Numune, Yüksek İhtisas ve Bilkent bölgesindeki Atatürk Hastanesi kapatılarak Kent Hastanesi’ne taşındı.
Kentin en doğusundaki Mamak’ta hastalanan ve ambulans isteyenden tutun, bütün acil hadiseler Kent Hastanesi’ne yönlendiriliyor. Mamak’tan alınan hasta, Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Ankara Hastanesi, Hacettepe Tıp Fakültesi, İbn-i Sina hastanelerini atlayarak kentin en batısındaki Kent Hastanesi’ne getiriliyor. Tamam, buraya kadar olağan kabul edebilirsiniz. Lakin, bu hastanın yakınları var. Şayet hasta ağır bakıma yahut servise yatırıldıysa yandılar. Zira hastalarını görmek ve süreçlerini yaptırmak için her gün üç vasıta değiştirerek gelmek, üç vasıta değiştirerek geri dönmek zorundalar.
Diyelim ki özel taşıtınız var. Bindiniz otomobilinize ve geldiniz Kent Hastanesi’ne. Otoparklar yetersiz. Ne yaparsınız? Alışkın olduğumuz en kolay işi: Yer bulursanız, yol kenarına park edersiniz. Evvel trafik polisleri anons eder, “Aracınızı yol kenarından çekiniz” diye, sonra alımlı gelir. Arabayı kaptırmamak için hastane etrafında, tek istikamet olan yolda, cazip önde siz artta ağır ağır tıp atarsınız. Kısa aralıklarla bulunan setler sürat yapmaya müsaade vermediği için çekicinin gerisinde küçük bir konvoyun yürüdüğünü gözlerimizle gördük.
Peki, ya hastanız yatarak tedavi olacaksa? Güzel geldiniz ikinci basamak maceraya. Bir yakınınızın hastalanması ıstırap veren bir durumdur. Lakin sizin hastalanmanızdan fahiş fiyatlarla para kazananları düşününce birebir şey olmaz. Diyelim ki hastanıza içmesi için su alacaksınız, gittiniz kafeteryaya. 1.5 litrelik su 3 TL. İşletmeciye takılırsınız, “Niye bu kadar ucuz” diye. Yakınmalardan bunalmış işletmeci dayar karşılığı, “Sen benim buraya kaç para kira verdiğimi biliyor musun?”
Kaç para diye üstelersiniz, “50 bin TL. Hem de devlete değil, özel şahsa veriyorum” cevabını alırsınız. Bu ortada 1.5 litrelik su, Türkiye’nin o en yaygın marketlerinde 6 tanesi 6 TL’ye satılıyor. Yani ikisi de su… Fakat düşeni soyuyorlar.
Burnundan soluyan adam
Denildiği üzere hastane “en büyük”. Tamam lakin sıkıntılar da ondan aşağı kalmıyor. Örneğin nöroloji servisindesiniz, sizi kardiyoloji kısmına sevk ettiler. Adımsayarla ölçtük, ikisinin ortası 1.5 kilometre. Hastanızı yatırdınız sedyeyle götürüyorsunuz, yolun yarısında kadıncağız kaldırıyor başını ve “Beni nereye götürüyorsunuz” diye soruyor. Sedye demişken, “sedye asansörlerini” de unutmayalım. Karşılıklı 4 tane asansör. Hasta yatağında ve yürüyen sandalyede 7 hasta bekliyor. Dar yer, sonlar geriliyor. Gelen tek asansörün içinden yemek otomobilleri çıkıyor. Sedyeye yer açmak için yemek otomobillerini asansörden çıkaran bayan misyonlu yakınıyor: Üçüncü sefer otomobilleri indiriyoruz, yemek servisi yapamayacağız…
Hastanede kısımlar ortasındaki ulaşımı golf otomobilleri sağlıyor. Sayı yetersiz, kimse sıraya girmiyor. Tartışmalar uzuyor. Sıhhat işçisinin binmesi zati yasak. Güvenlik vazifelileri cincır denen araçla, teknik işçi elektrikli bisikletlerle ulaşım sağlıyor. Hasta yakınlarından aradığı yeri bulamayan bir yurttaş, adeta burnundan alev soluyarak, “Her şeyleri gösteriş” diye yakınıyor. Etrafındakiler gerginliğin farkında, nereyi aradığını bile sormuyorlar.
Merdiven yürümeyince…
Giriş katlarıyla bodrum katların ortasında yürüyen merdivenler var. Lakin kısımlar ortasındaki uzaklık uzayınca tüp geçitlere de yürüyen merdiven yapılmış. Lakin duruyor. Bir ana oğula rastladık. Oğulun ayağı alçıda, koltuk değnekleriyle gideceği yere ulaşmaya çalışıyor. Çabucak yürüyen merdiveni görünce kendini oraya attı. Fakat merdiven yürümedi. Değnekleri annesine verdi, merdivenin yan tarafına tutunup zıplayarak yürümeyen merdivenin sonuna kadar geldi. Sonra koltuk değneklerini aldı. Fotoğrafını çekerken annesi, “Çek abi çek. Rezil olduk” diye söylendi.
Bir günde şahit olduklarımızın kimileri bunlar. Lakin görünen şu ki, Kent Hastanesi denildiği üzere çok büyük olmuş. Ancak biraz yığma olmuş…
