Her sabah telefon alarmıyla hengame ede ede uyanıyorum. 5 Temmuz sabahı da benim için değişen bir şey yok. Yalnızca evvelki gün yıkadığım halıların yorgunluğu var üzerimde… Uykulu gözler, yorgun bir vücutla haber peşine düşmeye adliyeye gidiyorum. Ayaküstü atıştırdığım poğaçalı kahvaltının akabinde duruşma salonundayım. Bir müddet sonra telefonum çalıyor, sesini açık unutmuşum. Panikle salondan çıkıyorum. Komşum arıyor. Muhakkak ki yolunda gitmeyen bir şeyler var. Balkona astığım halılardan biri uçmuş, başkası de düşmek üzereymiş. Halıları balkon demirine asmış, düşmesinler diye de sandalye koymuştum! Ya sandalye de birinin başına düşerse? Telaşla eşimi arıyorum. Soğuk bir bodrum katında tabirde muhtemelen, ona ulaşamıyorum. Duruşma ortasını bekliyorum konuta gidip dönmek için… Uzun bir orta olsun lütfen diye de dua ediyorum.
Nihayet mahkeme heyeti orta veriyor. Hem de saat 15.00’a kadar. Avukatlarla heyetin tartışması işime yaradı doğrusu. Seviniyorum ne palavra söyleyeyim… Çantamı kapıp meskenin yolunu tutuyorum. Bu ortada meskenim Şirinevler’de. Metrobüs her zamanki üzere tıklım tıkış, neyse ki Şirinevler Meydanı’ndayım. ‘Oh be amma kalabalıktı metrobüs’ diye söylenirken, tüm meydana yayılan bir ses kulağıma çalınıyor: “Bir bayan göğüslerini, sırtını açarsa taciz edilir!” İster istemez üstüme, başıma bakıyorum. Sonra ne saçmalıyorum diye düşünürken, haber yapmak için ses kaydını açmayı akıl ediyorum. Konuşan Cengiz Topel Camii imamı… “Kadınlar göğüslerini, bellerini açıyor. Daha sonra ‘vay efendim tacize uğruyoruz’ diyorlar. Sen milleti tahrik ediyorsun. Erkeği bu kadar tahrik edersen tacizler olur neden olmasın? İnsan bunlar. Fıtratlarında var” diye bas bas bağırıyor. Etrafa bakınıyorum, reaksiyon gösteren bir Allah’ın kulu yok. İmam sesinin tonunu giderek arttırıyor.
Sözü LGBTİ Onur Haftası’na getirmeyi başarıyor. LGBTİ bireylerine sapkın diyor. Onur yürüyüşünü bile es geçmiyor: “Bu hafta içinde ne oldu Taksim’de orda burda? Cinsiyeti muhakkak olmayan, cinsiyetiyle oynanmış, insanlık genleriyle oynanmış, sapkın beşerler İstanbul üzere büyük bir İslam kentinin göbeğinde günlerini kutluyorlar. Birtakım dernekler, sivil toplum kuruluşları, birtakım siyasilerde onların gününü kutluyor. LGBT… Sordum ne demek LGBT’nin manası. L lezbiyen, G gay, B biseksüel, T ise transeksüel… Hepsi sapkın. İslam ahlakını bozmak, toplumu içinden yıkmak isteyen, azgın, sapkın, insanlık onur haysiyet ve erdemin kaybetmiş utanç verici hallerde bulunan yakışıksız insanlardır. Bunlar dernek kurmuş ya. Nasıl oluyor bu bu türlü? Bunlar kimin çocuğu. Aile yuvasına sahip çıkmazsan, çocuk kimin çocuğu muhakkak olmazsa, çocuklar sokaklarda kalırsa bunlar bu türlü böyle çoğalır. Aile ve Toplumsal Siyasetler Bakanlığı’nın aileye sahip çıkması lazım. Boşanmaların da o denli rast gele olmaması lazım. Bir müeyyidenin olması lazım” diyor.
İmam ağzını açtıkça öfkem büyüyor. Reaksiyon göstermek istiyorum. Lakin imamın söylediklerini ses çıkarmadan dinleyen gürühtan korkuyorum. Ya linç edilirsem? Acımaz bunlar. Başımdan bunlar geçerken gözlerim polisi arıyor. Her zamanki polis noktasında tek bir polis yok. Hepsi Cuma’da muhtemelen… Şikayet edeceğim ben bu imamı. 155’i arıyorum. “Geleceğiz” diyorlar. 15 dakika geçiyor ne gelen var, ne giden. Tekrar arıyorum. Bu defa onlara da öfkeliyim. “Solcu öğrenciler broşür dağıtıyor desem çabucak gelirdiniz. Nerde kaldınız” diyerek sitem ediyorum. Meydandaki İBB Beyaz Masa’ya geçiyorum. Çalışan iki bayan var. İmamın söylediklerini duydunuz mu? diye soruyorum. Bayanlarla hislerimi paylaşmak âlâ gelir sanıyorum. Lakin “Biz duymadık” diyorlar. Bayanların imamı hiç dinlemediklerinee inanmak istiyorum…
15 dakika sonra yanımda iki polis beliriyor. Durumu anlatıyorum. Bir yaptırım olabilmesi için şikayetçi olmam gerektiği söyleniyor. Eşimi arıyorum, neyse ki telefonu açıyor bu defa, durumu anlatıyorum, zira kendisi avukat. Polis otosuyla karakola götürüleceğimi söylüyorum. Bir avukat arkadaşını Kocasinan Polis Merkezi’ne yolluyor… Gelen avukat dostumuz polis amirine, çabucak, benim kuşkulu mi, şikeyetçi mi ne sıfatla karakola getirildiğimi soruyor. Burası Türkiye, şikayet edilen imam, şikayetçi ise bir bayan… O sırada imamın Cuma namazının akabinde sivil polisler tarafından gözaltına alındığını öğreniyorum. Şaşırıyorum bir yandan da… Neredeyse kutlama yapacağım. Karakoldaki polisler de hassas davranıyorlar. Ses kaydını alıyorlar, kanıtları belgeye koyuyorlar. İmamın da bu karakola getirildiğini düşünüyorum öncak yüzünü görmek istemiyorum. Huduttan çantamı başına geçirebilirim diye…
Şikayetimi polis memuru tutanağa geçiriyor. İmamın, haklı kin ve nefrete tahrik ettiğini, cinsel hücum cürmünü yasallaştırmanın bu kabahati işlemekle eş bedel olduğunu söylüyorum. İmamın cezalandırılmasını istiyorum. İmzaladığım tutanağın bir kopyasını çantama atarak, polislere teşekkür ediyorum. Tam karakoldan çıkarken balkondaki halılarım aklıma geliyor… Halıları unuttum! Bari birinin başına düşmemiş olsunlar!
Şikayetçi olduğum imamın evrakını takip edeceğim. Gazetemizde de haberini yapacağım. Yaşasın laik, bayanların özgürce sokaklarında dolaşabildiği Türkiye!
